Bizler de işte Rabbimizin dergahından kopup, bu dünya zindanına bir süreliğine geldik. Duygusal bir ihtiyacımız olduğunda çıldırıp kendimizi yerden yere vurmamız aslında Rabbimizi özleyen ruhun tepkisi. Biz, bizi oyalayacak şeylerle ancak birkaç gün oyalanabiliyoruz sonrası yine yıkım, özlemek. İşte bu duygusal boşlukta, Rabbini aşırı özlemede, kalbi huzura kavuşturan tek şey yine onun adını sayıklamak. Zira çocuk ağladığında, konuşmayı bilmese bile ağlayışındaki nağmede yine anne der.
Sayfa 88Kitabı okudu
Bu "bildik" konuşmalar yazık ki okullarda iyice yer etmiştir. Çocuk denecek yaşta, ruhu, kalbi temiz gençler sınıfta aralarında, sırası gelince kaba saba askerlerin bile yüksek sesle ağza alamadıkları konulardan, sahnelerden söz eder, hayal kurarlar.
Ve son mektup şöyle başlıyor:
"Sevgili Dost,
Son dikişi atan cerrah, son oku fırlatan savaşçı, son bakraç suyu çeken bahçıvan, son sandalyeyi tekmeleyen cellat, son haberi okuyan spiker, son duayı yapan mahkûm, son düğümü çözen balıkçı, son gemiyi yakan fatih, son elbiseyi deneyen müşteri, son provayı yapan terzi, son kağıdı çeken kumarbaz, son ağacı kesen odun, son köleyi parçalayan aslan, son yapboz parçasını yerine koyan çocuk, son yaprağı yere bırakan ağaç, ellerini omzuma koydu: bu altmış birinci mektubun fotoğrafıydı. Kalbi ipe değen koşucuyla, topukları yere değen paraşütçü bu fotoğrafa giremediler çünkü bitirmenin sevincini yaşamışlardı. Oysa bitiş çizgisinde koca bir gölge, oysa iniş noktasından uzağa atmış rüzgâr, sevinç hangi akla hizmet etmede, en üst dalda yanıp dururken, koparmışlar ayı dün gece."
Ruhumun ruhuna ihtiyacı var.
Ruhumun üstünde sanki bir karaltı var. İçimden bir ses: "Bu böyle sürüp gitmemeli!" diyor.
Sayfa 107Kitabı okudu
“Kadına söz hakkı tanımayan, fikirlerine danışmayan, sesini kısmayı kendine görev edinen, geri bir toplumda yaşamayı hazmedemediği gibi kalbi de bu hezeyanları kaldıramıyordu.”
Demircinin Oğlu
"Hayır, hayır, doğru değil! Babam, beni hiçbir zaman dövmez." diye haykırırken sesi titriyordu. Oysa bütün ders süresince gözyaşları sırasının üzerine damlıyor ve birisi kendisine baktığında, üzüntüsünü belli etmemek için gülümsemeye çalışıyordu. Precossi' yi evime davet edeceğim, ona kitaplar vereceğim, onu neşelendirmek için evi altüst edeceğim, ceplerini meyvelerle dolduracağım. Bu kadar iyi kalpli ve her güçlüğe dayanan bu mert çocuğu bir kez de sevinçli ve güleryüzlü görmek istiyorum.
Sayfa 93Kitabı okudu
Çocuk kalbi çabuk kırılır ,kolayca umutsuzluğa düşer ve hiç bir şey avutamaz onu .
Kadına söz hakkı tanımayan, fikirlerine danışmayan, sesini kısmayı kendine görev edinen geri bir toplumda yaşamayı hazmedemediği gibi kalbi de bu hezeyanları kaldıramıyordu.
Sayfa 20Kitabı okudu