Neden ve niçindir yaşamım, bilemiyorum dostlarım.
Durmaksızın akan ışık hüzmeleri, sıkılmış ruhumu zincirlemekte! Çatlatan hatlarıyla acılar, yüreğimi yakmakta... söyle bana Paro! Sen de ölürsen, bana ne olacak!
Hüzün girdabına bırakılmış çaresiz bir yetim gibi, soluk; titreyen ve ruhu çekilmiş bu parmaklıklar beni sinirden öldürecek mi?
Kaçıp gitmek istiyorum, somyanın soğuk teninden, bedenimde kıvrılan elektriğin dizginlenemeyen acısından ve özlemlerimi yüreğime saplayan gözyaşlarımdan!
Bırakın, ne olur; bir çocuk gibi gezineyim sokaklarında şehirlerin... sonra isterseniz kurşunlayın beni, kanadı kırılan kuşlar gibi!
Acıyla yatayım yerde, ruhumu da alıp gideyim! İstemiyorum hiçbirinizi, beni sevmiyorsunuz, beni istemiyorsunuz!
Erdem BEYAZIT Aşk risalesi
Üstadımın (Ruhu şâd mekânı cennet olsun) bu şiirini dinleken gülmüştü ilk önce , alaycı bir şekilde , sonra pür dikkat kesilip dinlerken (... adam doğru söylüyor..) diyerek iç geçirip , tekrar tekrar dinlemişti daha çok severek..
youtu.be/x1cZD5AZnGw?si=...
AŞK RİSALESİ
Dirilmek yeniden
Yerin uyanması gibi,
yangınlar ve yıkımlar
Şehirlerin iki tür görünüşü vardır. Her turistin, şehre yeni gelen her yabancının göreceği yapılar, anıtlar, caddeler ve manzaralar bir şehrin dış görünüşünü oluşturur. Bir de, içinde yatıp uyuduğumuz odaların, ders dinlediğimiz sınıfların, koridorların, sinemaların özel hatıralar, kokular, ışık ve renklerden oluşan iç görünüşleri vardır. Bunlara şehirlerin iç görüntüsü diyebiliriz. Semtten semte bir şehrin dış görünüşünün gösterdiği benzerliklerden çok daha fazlası, şehrin asıl ruhu, herkesin anılarında daha çok sakladığı şey, şehrin bu iç görüntüsüdür ve yıkımlar daha çok onu götürür.
Sayfa 163Kitabı okudu
İnsanların ruhu yok, o hâlde şehirlerin neden olsun?
Sayfa 174
