Ben her zaman herkes uyduktan ve alacakaranlık çöktükten sonra gün boyu içimde biriktirdiğim duygularımı yastığıma aktarırdım. Annem de anne yüreğinin getirdiği bir şey olsa gerek böyle bir huyum olduğunu seziyordu. Ama bir gün bile bu anlarımı yakalama fırsatı olmamıştı. Sadece tek bir gün hıçkırı hıçkıra bağıra bağıra ağladım. Çünkü o gün küçücük bir kız çoçuğunun annesiz, babasız ve evsiz kaldığını öğrenmiştim. Bu benim en büyük ve en dayanılmaz acılarımdandı.Annem içimdeki bu büyük acıyı yok etmek istedi ve bir telefonla sabahında o küçük kız çocuğunu kapımızın önünde buldum.