Gölgem bana küs kaç zamandır.
Aynada gördüğüm yüzüm asık ve solgun,
Dilimde hilebaz cümleler peydahlandı.
Yokluğunda hiç bir şey yolunda değil,
Gemiler demir almadı, deniz hep kabarık,
Fırtınalar kopuyor bir zamanlar gözlerine dalan gözlerimde.
Bu İşte Bir Yalnızlık Var
İnsan aynada gördüğü kişiye hayatı boyunca değişik duygular bekleyebiliyor. Bazen nefret ediyoruz kendimizden, bazen neredeyse şefkat duyuyoruz. Varolmanın anlamlı bir şeymiş gibi göründüğü anlar var, bir de aldığımız tek bir nefese bile bahane bulamadığımız zamanlar. Bunlar hayatımızın içinden akıl sır ermez bir sırayla, fener alayları gibi geçip gidiyor. Üstelik zamanla bir şeylerin değişeceğini ummak da galiba boşuna. Aynayla aramızdaki fırtınalı ilişkinin belki de zamanla ilgisi yok.
Sayfa 68 - Doğan KitapKitabı okudu
Dimyata pirince giderken...
“Otuz beş senelik evlilikten sonra şeytan dürttü galiba. Bunca yıllık evlilikten bir çocuğumuz bile yoktu ama kusurlu olan karım değil bendim. Karım bunu bildiği halde bir gün bile yüzüme vurmamış, ‘Üzülme hayatım kısmetimizde yokmuş. Sanki çocuğu olmayan tek çift biz miyiz...’ deyip beni teselli etmişti. Dedim ya şeytan dürttü diye. Bir gün
Yalnızlık...
Bir zamanlar iki adam varmış
Birbirinin arkadaşı
Birbirinin düşmanı
Biri diğerinin böğrüne bir hançer gibi
Bir yalnızlık sokmuş bir gece
O adam bir gün o yalnızlığın içinden
Yeniden doğup yemin etmiş.
Diğerini bulup o yalnızlığın içine
Gerçek hayattan esinlenmiş etkileyici bir öykü…
Annem, evi, babamı ve bizi terk ettiğinde ben altı yaşında, abim sekiz yaşındaydı. Annemin babamı terk etmesini o yaşta bile anlamıştım da, bizi terk etmesini anlamamıştım. Anne çocuklarını terk eder miydi?
Babam, annemi döverdi. Babam beni, abimi döverdi. Ben o yaşlarda babalar döver diye biliyordum. Babalar döver…
Anneler olmayınca, evlerin
aynada gördüğün şey hoşuna gitmediği zamanlar gel bir de benim gözümden bak
Mahkûmun üzerine ışık vursun diye kafasının üzerine ayna konmuştu. Bu aynaya nice hainlerin, garibanların bedenleri yansımıştı da , hem aynadaki hem de yeryüzündeki mevcudiyetleri yitip gitmişti. Okyanusun, ölülerini bir gün geri vereceği gibi, bu aynada bir zamanlar yansıtmış olduğu bedenleri geri getirseydi , şu sefil yer hayaletten geçilmezdi.
Unutma
Azm-i sefer etdin dil-i nâ-çârı unutma
Gitdin güzel ammâ bu dil-efgârı unutma
(Ey sevgili! Sefere çıkmaya (ayrılmaya) karar verdin ama bu çaresiz gönlü unutma.
Gittin, iyi, güzel ama bu yaralı gönlü unutma.)
Gâhîce uyandıkça şebistân-ı safâda
Şol gice olan sohbet-i hemvârı unutma
(Bazen mutluluk yatağında uyandıkça,
o gece olan güzel sohbeti