...Biz bugün değişen dünya ortasında, kanunda denildiği gibi, "kendimize has özellikleri kaybetmeden", çağa uygun, yeni, ileri, güzel bir kültür ve medeniyet vücuda getirmek zorundayız. Milliyetçilik asla bir "narsisizm", ayna karşısına geçerek kendisine hayran olmak değildir. O, bir "benlik şuuru", "kendisine güvenme duygusu", "yeni şeyler yaratma iştiyakı ve iradesi"dir.
Sanal olan, sanallık içinde kalır.
Edebî olan, ebedi olmaya kanat çırpar
Günümüzde kelimeleri kısaltıyoruz, düşünceyi tweetlere sığdırıyoruz. Bu durum roman yazarlarının üslubunu, uzun tasvirlerini etkiledi/etkiler mi sizce?
Günümüz edebiyat anlayışı ile 19 ve 20. yüzyılın edebiyat anlayışı aynı değil. Eğer Tanpınar günümüzde yaşasaydı ve Huzur romanini yayımlatmak isteseydi, sanırım yayınevleri çok da istekli olmazlardı. Editörler, o muhteşem kırmızı kalemleriyle metnin Türkçe için zirye kabul edilmesi gereken tasviri bölümlerini acımasızca kısaltı verirlerdi. Bu romanı okumaya çalışan okurların birçoğu, uzun tasviri cümleleri tırmanırken uyuya kaldiklarina dair espri yapıyorlar. Dünya roman tarihinin en güzel romanlarından olan Don Kişot, günümüzdeki editörlerin eline geçseydi ve sizin de Söylediğiniz şekilde o şahane bölümleri ksaltmak amacıyla metne müdahale edilseydi herhalde bu ölümcül darbeden asla sağ çıkamazdı. Herman Melville'in Beyaz Balina'sı da aynı kaderi paylaşirdı. Çağın edebiyat anlayışına sırt çevir memek de gerekli. Günümüzde Türk romaninin en güzel örnekleri arasında Felatun Bey ile Rakım Efendi'nin, Intibah'ın,
Sergűzest in adi anilmiyorsa, insanın ve edebiyatin değiştiğini, gelişen ve değişen bir dil ve edebiyat olduğunu da vurgulamalıyız.
Sanal olan, sanallık içinde kalır. Okunduktan Sonra serverların karanlık evrenlerine fırlatılır. Edebi olan, ebedi olmaya kanat çırpar, okundukça hep canlıdır ve iç dünyamızI aydınlatır. Bu yüzden iyi edebiyat metinleri, dünyayı, insanları, hayatı "Kör görmeyi" engeller.
