Ağaçlar bize ne söyler
Musa aleyhisselam ve ailesi Medyen'den Mısır'a doğru yola çıktıklarında Tur Dağı'nın eteklerinde konakladılar.
Geceydi, hava soğuktu. Derken dağın tepesinde, karanlığa delip geçen bir ışık göründü. Bu, bir ateş olabilirdi,
"... Ailesine' Siz durun!' dedi.' Ben bir ateş gördüm. Belki size bir haber getiririm; yahut o ateşten bir kor getiririm de ısınırsınız. '" (Kasas Sûresi, 29)
Ve ışığa doğru yürüdü. Dağa giden yol, Kutsal Tuva Vadisi' nden geçiyordu.
Musa Nebî (as) oraya vardığında, o kutlu mekanda yer alan vadinin sağındaki ağaç tarafından nida olundu:
" Ey Musa, Ben Âlemlerin Rabbi olan Allah'ım. "(Kasas Sûresi, 30) Ve Musa Nebî'ye (as) peygamberlik böyle verildi.
Ne zaman çiçek açmış yahut meyveli bir ağaç görsem, Kutsal Tuva Vadisi' nin sağındaki o ağacı hatırlar ve Allah'ın büyüklüğünün gereği olarak, izzet ve azametine, dalları ışıl ışıl yanan bir ağacı sebep kılıp perde ederek, Peygamberine nida ettiği gibi, biz sıradan kullarına da - bir bakıma- türlü türlü ağaçların arkasından nida edip seslendiğini hayal ederim.
Yeryüzünün bu bağ ve bahçelerinde gezip dolaşırken kiraz ağaçlarının, şeftali ağaçlarının, mis kokulu ıhlamur ağaçlarının, ballı incir ağaçlarının, tatlı dut ağaçlarının, hoş elma ağaçlarının, dalları yerde iğdelerin, serin gölgelikli salkım söğütlerin ve ulu çınarların "tarafından" çok değil azıcık dikkatle ve kalbinin kulakları ile dinleyiversen, aynı nidanın geldiğini işitirsin: "... Ben Âlemlerin Rabbi olan Allah'ım."
İçindeki hevâ ve hevesi bırakır, bomboş kesilirsin, soluksuz diri kalırsın; artık Yâ Hû denizine gark olursun da bundan Yâ Hû demekten vazgeçersin.
Her acıyı tatlılaştırırsın, her uzağı yakınlaştırırsın; gök gibi dokuz kat oldun mu artık nura perde kesilmezsin.
Devlet sahibi padişah ol, yüceliklere eriş, ay kesil, nice bir üveyik kuşu gibi kû, kû deyip duracak, arayıp tarayacaksın?
Her eve pencere olursun sen, her bağa gül bahçesi kesilirsin sen, senlikten geçtin mi, varlığını bıraktın mı benimle olmadan ben olursun sen.
Yeryüzünde bu kadar da baş çekip ululanma, neşeli, güzel bir halde baş indir de şeftali dalı gibi terütaze olasın, gülesin, güzelleşesin.
Artık aydınlık istemezsin, kendinden müstağni kalırsın; padişah gibi yoksulları besleyip yetiştirme kaydına düşersin, ay gibi karanlıkları ararsın.
Can istemezsin, can bağışlarsın, her derde derman bulursun, devâ verirsin; yarana melhem aramazsın, yaralara melhem olursun.
Sayfa 227 - e pubKitabı okudu
:)) Bütün anneler der ki;
Yarın bir gün el evine gidince kuzu kuzu ayva da soyardı, şeftali de toplardı. Tatlı tatlı gülümsedi Büyükhanım. Hele şimdi rahatlarını yaşasınlardı ve yeter ki onlara bir şey olmasındı, Büyükhanım bütün ayvaları toplamaya razıydı.
Sayfa 48Kitabı okudu
Ama çocuk yüreği duyarlıdır. Dünyaya gözlerini açınca acımasızlıkla karşılaşan çocuğun yüreği de tuhaf bir değişime uğrayabilir, incinmiş bir çocuğun yüreği büzüle büzüle ilerde bir şeftali çekirdeği kadar sert ve pürüzlü olur. Ya da yine böyle bir çocuğun yüreği irinlenip kabarır, öyle ki onu bedeninin içinde taşımak bile kendisine acı verir, en olağan şeylerden kolayca yaralanıp örselenebilir. Kardeşinin tam tersi, kasabanın en iyi yürekli, en ince ruhlu adamı Henry Macy’ye olan da buydu işte. Fakir fukaraya borç verir; cumartesi geceleri anaları da babaları da kahveye giden çocuklara bakardı. Ne var ki, çekingen bir adamdı; yüreği kabarmış, acı çeken birisinin görünümünü taşırdı. Oysa Marvin Macy büyüyünce atılgan, korkusuz, acımasız bir adam oldu. Yüreği şeytanın boynuzları kadar sertti.
Miss Amelia’yı sevinceye dek kardeşine de, kendisini büyüten kadıncağıza da yalnızca utanç verdi ve başlarına dert açtı.
