Yunan felsefesi ve cahiliyesi, insanın ruhunu hiçe sayarak akla daha büyük bir önem vermişlerdir. İnsanın varlığının ve hayattaki önemini ortaya çıkarmak için çalışmış fakat insanın en büyük ve en değerli noktasını, yani ruhunu ihmal etmişlerdir. Akla (mantığa) karşı gösterdikleri ilgiyi ve alakayı ruha göstermemiş ve aklı (mantığı) kendilerine klavuz yapmışlardır.