Ömer Seyfettin'in içe dokunan güzel bir hikaye kitabı. Kitap iki bölümden oluşuyor, ilk bölümde başlangıçta yanlız efenin hayatı bir destan gibi işleniyor, orman gezisinde biri köylü diğeri şehirli arasında konuşma bunu gösteriyor. Yörük hoca ile başlayan kısım ile ilk bölümün ikinci perdesi gibi, zalim toprak ağasının zulmü ve insanların nasıl sinmiş bir hale geldiği geldiğini görmek, Anadolu insanının hikayede bile böyle acılar yaşadığını hissetmek insanın kanına dokunuyor. Savaşın bir milleti nasıl sahipsiz bıraktığı, devletin ise milleti mamur edeceği yerde mahrum etmesi insanı iki kat öfkelendirip üzüyor. İlk bölümün ikinci kısmının sonlarında ilk kısımdaki Yalnız Efenin kim olduğunu da anlıyor zaten okuyan kişi.
Kitabın ikinci bölümü ise bir hatıra defreti ile ilerliyor, bu kısım kısa olsa da adeta acı damıtılmış da en saf haliyle içinizi yakmış gibi oluyor. Geçim sıkıntısundan başlayıp zenginliğe giden bir yol, ama o yolda üstüne basılıp ezilen bir milletin bedenleri. Nasıl bir tiran sisteminin kurulduğu, milletin nasıl acılar içinde, açlık ve sefaletten öldüğünü bilmek, insanın huzurunu kaçırıyor. Zaten insanın huzuru da kaçsın, açlıktan ölenlerin gözleri aklından hiç çıkmasın.
Grigory Petrov’dan son okumuş olduğum 
Beyaz Zambaklar Ülkesinde’yi incelemek, daha doğrusu ele almak istiyorum. Biliyorum, belki birçoğunuzun aklından, burada da herkes hep aynı yazarların eserlerini okuyor düşüncesi geçiyor
