Artık eskisi kadar gülümsemiyorum.
Bunu mutsuz olduğumdan değil, gülünecek insanları samimiyetsiz bulduğumdan yapmıyorum.
Artık gülümsemiyorum ..
"Eline ok ve yay alacak yaşa gelince " dedi ..
..... artık gülümsemiyordu
"Seni de toprağa çivileyeceğim ..sümüklü. "
Sayfa 80Kitabı okudu
Bu ısrarcı sorgulama beni uzun zaman gülümsetmiştir. Bugün buna gülümsemiyorum artık. Çünkü bu bana insanlarda pek yaygın ve benim gözümde tehlikeli bir bakış açısının ortaya konuluşu gibi geliyor. Bana "içimin derinliğinde" ne olduğum sorulduğunda, bunda herkesin "içinin derinliğinde" ağır basan tek bir aidiyetin, bir bakıma "kişinin derin gerçekliğinin", doğarken ebediyen belirlenen ve artık değişmeyecek olan"öz"ünün var olduğu inanışı yatıyor; sanki geri kalanın, bütün geri kalanın -özgür insan olarak katettiği yolun, benimsediği inanışların, tercihlerin, kendine özel duygusallığının, yakınlıklarının, sonuçta yaşamının- hiçbir önemi yokmuş gibi.
Esila&Asrın
Sevgilim, biz bir fotoğrafın içindeydik. Ben gülümsüyordum, sen bana bakıyordun, fotoğrafın sol tarafındaydın... Ama sonra bir şey oldu... O fotoğraftan silikleştin, azaldın, yok oldun. Gittin. Fotoğrafın içinde bir başıma kaldım. Biliyor musun, o fotoğraf çok değişti. Çünkü... Sen artık o fotoğrafta bana bakmıyorsun, bende gülümsemiyorum.
Öyle bir gittin ki Asrın, artık fotoğraflarda bile yoksun.
Sayfa 7Kitabı okudu
Artık kötü bir kadınım ben. Görsen tanıyamazsın.
Saçlarım kısa ve siyah artık.
Gülümsemiyorum kahkaha atmıyorum eskisi gibi. Konuşmuyorum, susuyorum.
Makyaj yapmıyorum, tırnaklarımı yemeyi bıraktım.
Sigara içiyorum, çay kahveye de başladım. Hepsi senin yüzünden.
Evet artık bencilim. Beni bu hale getiren sensin. Artık ruhum ve vücudum çok yorgun.
Güneş lekelerimin sayısı arttı, o çok sevdiğin doğum lekemin üzerine de dövme yaptırdım.
Yoldan çıkmış bir kadınım değil mi topluma göre?
Hayır ben sadece üzgünüm. Senin yüzünden. Beni bırakıp gittiğinden beri yaşayamıyorum ben.
Dünya dar gelmeye başladı. Her şeyin suçlusu sensin. Sevemiyorum artık sırf sen gittiğin için.
