Dilâra
@atlara_veuzaklara
Çiçekler ve kör bahçıvan.
Sivas
11 Şubat 2002
10 okur puanı
Temmuz 2017 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
Yaralar vardır hayatta, ruhu cüzzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen, kemiren yaralar. Kimseye anlatılmaz bu dertler. Çünkü henüz çaresi de devası da yok bu dertlerin.
Düşündüm, herkesin gökyüzünde bir yıldızı varsa, benim yıldızım uzak, karanlık, anlamsız olmalı. Belki de hiç yıldızım olmadı.
İçimde müphem bir arzu: Bir deprem olsa da, bir yıldırım düşse de, sakin pırıl pırıl bir dünyaya yeniden doğsam.
Azap çeken bir ruh gibi bekliyor, kolluyor, arıyordum lakin boşuna. Dünya; ıssız, yaslı bir ev gibi görünüyordu gözüme ve ben bağrımda bir acı duyuyordum.
Bana göre değildi bu dünya, bir avuç yüzsüz, dilenci, bilgiç, kabadayı, vicdansız, açgözlü içindi onlar için kurulmuştu bu dünya.
Gönlümde düğümlenen bir şeydi bu ıstırap, bu kederli hal kasırgadan az önceki havayı andırıyordu.
Hissettim ki benim düşüncelerim de dayanıksız bir avuç kor gibidir, kül olmuştur, bir üflemeye bakar.
Birbirine ters düşen öyle çok şey gördüm, birbiriyle çelişen öyle çok şey duydum ki Artık hiçbir şeye inanmıyorum.
Bazı kimselerin ölümle savaşı daha yirmisinde başlar; birçokları da yağı bitmiş lambalar gibi sessiz, yavaş, ecelleriyle sönerler.
Yalnız ölüm yalan söylemez!
Ölümün varlığı bütün vehim ve hayalleri yok eder. Bizler ölümün çocuklarıyız, hayatın aldatmacalarından bizi o kurtarır.
Kimse göründüğü kadar dayanıklı değildir.
Sadece görünmeyen yangınlar,duyulmayan fırtınalar,gizlice çürüyen ruhlar vardır.
Nedir günler, nedir aylar? Benim için bir önemi yok bunların; mezarda olan için zaman, anlamını kaybeder.
368 syf.
·
Puan vermedi
·
76 günde okudu
Okur Takip Önerileri
Yalnızlığın bütün uyuşturucularını tıka basa alıyorum; dünyanın uyuşturucuları bana benliğimi unutturamayacak kadar hafiftiler.
Çöpçüsünden züppesine kadar herkes, cinaî cömertliğinin kesesinden harcar; hepsi, mutluluk reçeteleri dağıtır; hepsi, herkesin adımlarına yön vermek ister. Ortaklaşa hayat bundan ötürü tahammül edilmez bir hale gelir; insanın kendi hayatı daha da çekilmez olur.
Bir inanç için acı çekmiş olandan daha tehlikeli varlık yoktur. En büyük zalimler, kafası kesilmemiş mazlumlar arasından çıkar.
260 syf.
·
Puan vermedi
·
19 günde okudu
Evet, acı çekiyordum ama geleceği ne görebilen ne de sevebilen bir bakıştı bu. Ve konuşuyordum, konuşuyordum, kendi kendimle arkadaşlık ediyordum.
İkimiz yalnızdık.
Her biri, belli bir süre için hayatının anlamını ötekinin hayatında buluyor. Yakında ikisinin tek bir hayatı olacak. Ağır ve ılık bir hayat, anlamsız bir hayat. Ama bunun farkına varamayacaklar.
Onları kendimden öyle uzak hissediyorum ki. Sıcaktan gevşiyorlar, yüreklerinde aynı hafif ve tatlı düş sürüp gidiyor. Tedirgin değiller, sarı duvarlara ve insanlara güvenle bakıyorlar, dünyayı şu haliyle iyi ve yerinde buluyorlar.
"Asıl tatsız olanlar düşünceler. Tenden bile daha tatsız. Uzayıp giderler ve geride garip bir tat bırakırkar."
" Cimrice acı çekiyor. Zevklerinde de cimri olmalı."
" Bu neşeli , akıllı seslerin merkezinde yapayalnız biriyim. "
" içimdeki tutku ölmüştü. Bu tutku ki, beni içine alıp yıllarca sürüklemişti. Kendimi boş hissediyordum."
" Bana bir şey olduğuna artık eminim. Sanki bir hastalık bütün vücudumu sinsice sardı; kendimi garip ve rahatsız hissettim. Bir defa yerini buldu ve oradan kımıldamadı, hepsi bu."