"Aslında insanoğlunun bir değil, iki benliği vardı."
Sanırım kitapdaki bu alıntı kitabın tamamını özetleyebilecek değerde. Kitap, insanın içinde yatan ve olduğu karakterin zıttı olan ikinci benliğimizin aslında farklı bedeni olmadığı için dışarı çıkamadığını anlatmak istiyor. Hani şu meşhur Yin Yang amblemi gibi. Siyahın içinde beyazın olduğu gibi, beyazın içinde de siyahın olması. Bizim zıt özellikte diye kutuplaştırdığımız şeyler, kendi içinde bir bütün oluşturuyor. Saf kötü ya da saf iyi diye bir şey yoktur. Mutlaka bizim derinlerimizde yatan, yansıttığımız kişiliğimizin zıttı bir kişilik vardır. Kitabın ürpertici atmosferi var, baş karakterimizin ikinci kişiliğinin dış görüntüsü bunu temellendiriyor. Tıpkı 
Dorian Gray'in Portresi gibi aslında. Dorian biri aracılığıyla içindeki canavarı uyandırıyordu burada ise kendi isteğiyle. Zaten ikiside gotik edebiyatının baş yapı taşları. Kitap adı gibi gerçekten de tuhaf bir hikaye. Herkesin okuması gerektiğini düşünüyorum. Şunu da unutmayalım, yazarımız 
Robert Louis Stevenson gördüğü kabustan etkilenerek yazmış bu hikayeyi. Bazı insanların kabusları bile sanatsal. Evet iki benliğimiz olabilir ama bunu dengelemek bizim elimizde. Bir şeye körü körüne bağlanmaya kesinlikle karşıyım. Ne saf iyi, ne saf kötü. Nerede ne olman gerektiğini bil yeter.
