Toyluğun insanı kanatlandıran hafifliği özleniyor yaşlandıkça; hayatın daha vaatkâr olduğu o zamanları derin bir özlemle anıyor insan. Kimi hatıraların gücü bütün bir geçmişe fazladan bir kudret katıyor. Yitip gidenlere içi karıncalanıyor insanın.
Ayçagül Akar ‘a ithaf edilmiştir.
“Atma Babaaa..“
Yahu şu yoklukta, elindeki demir parayı taze betonun içine attı ya adam. Ben onunla renk renk akide şekerleri alırdım, gitti anam gitti! Tamam da ben büyüdüm, koca adam oldum, şimdi şu sekiz yaşımdaki köyde evin temel atılmasında yaşadığım anıyı
Eline, kalemine sağlık canim. Yine samimi, sıcacık ve merak uyandiran bir paylasim olmus. Insan okurken kendini tebessüm ederken buluyor, kendini hikayenin icinde hissediyor. Yaziyi bana ithaf etmis olman da ayrica gurur kaynağı benim için.