Rainer Maria Rilke
Birinci Ağıt
Kim duyar, ses etsem, beni melekler katından? Onlardan biri beni ansızın bassa bile bağrına, yiterim onun daha güçlü varlığında ben. Güzellik güç dayandığımız Ürkü'nün başlangıcından özge nedir ki; ona bizim böylesine tapınmamız, sessizce hor görüp bizi yok etmediğinden. Her melek ürkünçtür. Kendimi tutar bu yüzden, yutkunurum.
BEYAZ GÜL
seni arıyorum kalabalık caddelerde,
tanımadığım insanlar geçiyor, sen yoksun..
perişan hayallerimin başladığı yerde,
sana sesleniyorum, duyuyor musun?
beyaz güller açtı bahçelerde , sevdiğin..
ya o karanfil , baygın kokulu çiçek.
gel yalnızlık bahçeme beyazlar giyin,
anladım ki bu ömür sensiz geçmeyecek.
odamı süsleyen ellerini uzat,
hazzından
ÖYLE MADEM Kİ
Buruk aynalar,
Yalan insanlar,
Soğuk havalar.
Eller günahkar olmuş,
Zır deli hatıralar.
Geceye kalacak gibi her şey,
Sıkıntı şimdi.
Büyük Rüyalar Cesur Yürekler İster...
Anlamın damarlarına iniyorsak.
Pişmiş kıssa yememeye alışacağız.
Hepimiz kendi esmamızdan bir tutam katarak kıssa aşına.
Yeniden yoğuracağız. Kendi âhengimizle kaynatacağız.
Her âyet, ben yorumlayınca biraz daha tamamlanacak.
Din kemâle erdi. Lakin nimet, ben ona kendiliğimden katınca tamam olacak.
Âleme
BEYAZ GÜL
Seni arıyorum kalabalık caddelerde,
Tanımadığım insanlar geçiyor, sen yoksun..
Perişan hayallerimin başladığı yerde,
Sana sesleniyorum, duyuyor musun?
Beyaz güller açtı bahçelerde, sevdiğin..
Ya o karanfil , baygın kokulu çiçek.
Gel yalnızlık bahçeme beyazlar giyin,
Anladım ki bu ömür sensiz geçmeyecek.
Odamı süsleyen ellerini uzat,
Hazzından
Genel Kültür, İdealizm, Materyalizm…
_Evrimsel Psikoloji_
_Beynimiz evrimleşiyor. Artık, mağara adamları gibi kadınların başına vurup saçlarından sürüklemek yerine kulaklarına güzel saçmalıklar, boş şeyler fısıldıyoruz. Çağ’a uyum sağlayamayan medeniyetsizler ise doğal seçilimle elenmeye başlıyor.
_Evrimsel psikoloji, insanın sinir sisteminin doğurduğu davranışların evrimsel
Herkesin başkasını konuştuğu bu aynalar pazarında seni kimselere söylemeden öleceğim
Üşüyor sesim, üşüyor nefesim ağustos ortasında.
Cümleler yüreğime kesik, sızlıyor yarınlarımda.
Kumdan kaleler yapmışım çorak toprakların ortasında.
Ve umutlarım urgan, aldığım her nefes bir pranga.
Kurtuluş belki de bir beyaz elbisenin arkasında...
İşte ben, karşınızdayım parça parça.
Ölü bir ruhun ayak izleri var bastığım topraklarda.
Ve
Kırk
yürüyorum arkamda kırk yitik yıl
yürüyorum küfemde kırk ağır taş
oysa annemin genç kızlığı hala hatırımda
öfke nöbetleri kırık tabaklar haciz memurları
ilk televizyonumuz ev oturmaları seksen altı dünya kupası
ilk okul ilk aşk ilk ağrı ilk kan ve babam
yürüyorum hepsini bırakarak ardımda
büyüyemeden yaşlandım saçlarımda kırağı
gözlerimin
...
Aynalar hiçbir zaman yalan söylemez,
sadece insanlar yalan söyler ve aldatır bizi...
.
Dinginliği ararken insanlar ve aynalar arasında
Bazen gördüğün kuşlar bile seni yormak istercesine...
Olduğun yere telaş içinde ellerin ayaklarınla birden çivilen sende
Yoncanın dağılan mozaik taşlarıyla ruhunun parçalarını çabuk toparlıyorsun
Artık güvendesin uzak mesafelere inat
Mavi gölü doldurmak üzere sevi bir yürek
Seni hiç görmedende ufkun öte çizgisinde
Keskin hükmü duasını hissederek göğe okurken
Unutma insan tembelliğinden sürgüncesine
İndirilmedi nuhun küresiyle mavi yer yüzüne
Kaderiyle birlikte yürümeyi öğrenemediği sürece..
Hiç kimse kaderinin efendisi olamadı yer yüzünde
Ve ne mutlu sana her gün doğumuna
Aldığı her soluğun çatısına şükreden...
Ve yaşamın her rengine kendini adayan
Okuyup çalışan üretenken bir annesin!..
Söyle bu köhne dünyada senden başka
Mucize aramak ahmaklık değilde nedir?..