Gökyüzü maviden beyaza açılıyor, bu yazın sonu, ömrümün kaçıncı yazının sonu kimbilir, beyaz bir gökyüzünde, birlikte uzun bir yolculuğa çıkmış kuşlarla geliyor. Akşam oluyor. Gemilerin ışıkları şimdiden yanmış. Deniz uzakta sislerle beyazlaşarak gökyüzünü tamamlıyor. Sanki dünyanın bütün kuşları gidiyor. Öyle çok. Dağılan bir kuşak gibi geçiyorlar mavilerin dokunduğu beyaz gökyüzünden. Uzağa. Çok uzağa ve birlikte. Yanıp sönen deniz fenerinin üstünden, kırmızı çatıların, minarelerin, dev gemilerin üstünden, herhangi bir akşama başlayan ev kadınlarının, işten dönen kaygılı insanların, bütün bu kaygılardan hiçbir şey anlamayan çocukların, bir akşam üzeri heyecanınin, acıların, kavgaların, buluşmaların, Ayrılıkların, yalnizliklarin üstünden uçup gidiyorlar. Bir başka ülkeye, bir başka denize, daha sıcağa, evet, daha sıcağa gidiyorlar.
Onlar gidiyor ve biz soguyoruz...
Yüzük Kimdeyse Süleyman Odur
Hazreti Süleyman a.s.’ın mührü bir yüzüktü ki dört köşeli bir kaşı vardı. Bu yüzüğü Cebrail a.s. Cennetten çıkarıp Allah cc.’nin emri ile Davut a.s’a getirdi. Bir köşesinde “El mülkü lillah” (Mülk Allahındır) yazıyordu. Cebrail a.s bu yüzüğü Davut a.s’a verip dedi ki :
-“Ey Davut! Hak Tealadan sana bir yüzük ve on soru getirdim. Allahu Tealanın
Sabahattin Ali / KIRLANGIÇLARIN HİKAYESİ
Şehrin kıyısında, ufacık bir derenin kenarında, dalları suya sarkan ihtiyar bir söğüt ağacı vardır. İlkbaharın başlangıçlarında bu söğüdün dallarına bir dişi kırlangıç gelip kondu; derenin bir başından bir başına yıldırım gibi uçan, beyaz göğüslerini suya dokundurarak şeffaf kanatlı küçük böcekleri yakalayan diğer kırlangıçlara bakmaya başladı.