Hiçbir zaman sandığım gibi değilim. Kendim sandığım varlık bile durmadan değişiyor, öyle ki, çoğu zaman, ben birleştirmesem, sabahki varlığım akşamki varlığımı tanımayacak. Hiçbir şey benim kadar farklı olamaz benden. Ancak bazı bazı, yalnızken görünür derinlik gözlerime. Ancak o zaman köklü bir sürekliliğe ulaşırım; ama o zaman da yaşamım ağırlaşıyormuş, duruyormuş, varlığım sona erecekmiş gibime gelir. Ancak yakınlık duygusuyla çarpar yüreğim, ancak başkasıyla yaşarım; başkasının yerine geçmekle, birleşmeyle yaşarım hatta; hiçbir zaman da bir başkası olmak için kendimden sıyrıldığım zamanki kadar yoğun ve güçlü yaşadığımı duymam. Kökten kopmanın bu bencilliği -aykırı gücü o kadar fazladır ki- iyelik, bunun sonucu olarak da sorumluluk duygumu eritir. Böyle bir yaratık, evlenilebilecek bir yaratık değildir. Bunu nasıl anlatmalı Laura'ya?
Bedenimdeki tüm organlarım birbiriyle anlaşamıyor.
Beynimin dediklerini kalbim dinlemiyor.
Kalp zaten bağımsız, rezil durumda.
Bir an kendimi örtbas meleği gibi hissediyorum.
O yapıyor...
Ben örtbas ediyorum...
Yaşıyoruz...
Yakalıyorum...
Örtbas ediyorum...
Hayatımı bu adama sabitlemiştim. Böylelikle devamlı derinden acı çekme halimi de sabitlemiştim. Bana dair her şey sabit, ona dair herşey değişken.
Sayfa 88Kitabı okudu
''Bir bahçede hep aynı çiçekten olursa o bahçe güzel olmaz.Sen ,ben,o varız diye güzel bu bahçe, kopartma farklı çiçekleri.Kalsın renkleriyle,kokularıyla...'' Yaşar Kemal
En basit, gerçekten en basit, iki basit parçaya bölünemeyecek kadar basit şeyler, ben yaşarken arap saçına dönüyor. Bazen günaydın demek bile gözümü korkutuyor. O kelimeyi yüksek sesle söylemek ayıpmış gibi, sesim sönüveriyor. Var olmaktan duyulan bir tür utanç bu-başka tarif gelmiyor aklıma!
Sayfa 185
