Yaşam Bilgeliği Üzerine AforizmalarArthur Schopenhauer · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 20197bin okunma
Nefret ediyordum doğadan! Her şeyin her şeyi yemesinden! Bütün döngünün, her şeyin her şeyi yiyerek sürüp gitmesinden nefret ediyordum. Başka türlü olamaz mıydı? Başka bir seçenek yok muydu? Bu muydu, o muhteşem ve mükemmel doğa, dedikleri? Bu doğayı yaratan her neyse ya da kimse, nasıl bir sadistti ki "Öyle bir düzen kuracağım ki sırf yaşamak için herkes birbirini gebertecek!" diyebilmişti. Birbirini yiyen o hayvanlar, her şeyi yiyen o insanlar, bütün cesetleri yiyen o böcekler, o böcekleri yiyen başka böcekler..."Hepsinin de amına koyayım!" diye bağırıyordum. "Bu doğayı hayal edenin de, bütün bu et yiyip kan içme sahnelerine mucize diyip, hepsi için şükredenlerin de ta amına koyayım!" O kadar sinirlenmiştim ki yanımda kağıt kalem olsa derhal bir dilekçe yazardım. Madem, bütün o dinler yazıya dökülüp kitap olmuştu, demek ki kullanılması gereken iletişim tekniği buydu. Ben de bir şikayet mektubu yazıp atacaktım havaya, ya da Allah ya da Tanrı ya da şu ya da bu, her neredeyse oraya! Madem Kuran, "Oku!" diye başlıyordu, ben de mektubun başına "Sen de bunu oku!" diye yazacaktım!
ölüm,
garip,
iğrenç,
korkunç bir böcek olsa...
ve yoldan geçen birinin
yakasına konsa.
siz de onu görseniz.
yolda durdurup:
✨🎶Ah nihayet, aşk kapımı araladı
Usul usul, yanıma sokulup
Özüme daldı
Sen daha önceleri (ah)
Demlendim kollarında
Ateşinde
Ben nasıl da senden yar
böyle habersizdim
Yenilendim dudaklarında
Yok, yok sende
O da benim gibi gözü kara belli
Serserim deli dolu terelelli
Bu aşk bizi yola getirmeli🎶✨
On yaşındaydım. Suyu parayla satmayı akıl ettiğim yaşta... Para istemek için elimi uzattım. Elimi tutup beni kendine çekti. Diğerleri güldü. Hepsinin de bir yanağı şişti. Sanki ağızlarında bir yumurta tutuyorlarmış gibi. Hasta olduklarını düşündüm. Gatmış meğer. Gat denilen o Yemen boku. Latincede adı olan bir bok: Catha edulis. Bir çeşit amfetamin. Sabahtan akşama kadar kendini çiğneten cinsten… Kaçmaya çalıştım. Kurtulmaya, bağırmaya, ısırma, acıtmaya çalıştım. Olmadı. Yok olmaya çalıştım. Sihirli bir çocuk gibi. Kör ve sağır olmaya çalıştım. Bana ne olduğunu anlamamaya çalıştım. Olmadı… Gözlerinde kırmızı nehirler vardı. Pantolonumu çekip fermuarmı kapadı. Düğmemi ilikleyip cebime suyun parasını koydu. Başka şeyler düşünmeye çalıştım. Olmadı. Ağlamaya, ağlayarak koşmaya, babamı bulmaya, babama her şeyi anlatmaya çalıştım. Olmadı. Galiba suyu parayla sattığım için. Babam öğrenirse kızar diye… Ağzıma bir tutam ot soktu. Yanağındaki yumurta değilmiş, öğrendim. O çiğnedi ve gözleri daha da kızardı. Ben çiğnedim, hiçbir şey olmadı. Yarım gün alnımda izler kaldı. Parmak izleri. Silinsinler diye bekledim. Silinmediler. Derimin altına gömülüp alnımın içine girdiler. İki gün boyunca oturmaya çalıştım. Olmadı. Sonra da gizli gizli kanadım…
Münafıklık
"Kalbin içini kim görebilir? Kimse. Semptomları dışarıdan görebilirsiniz. Ama yanlış teşhis koyabilirsiniz. Kalbin içinde ne olduğunu sadece o ve Allah bilir. Bu da demek oluyor ki ben gözümle ne görürsem göreyim, başkasına münafık demeye hakkım yok."
Sayfa 66 - Genç MüslümanlarKitabı okuyor
