Nâzım Hikmet'in Doğum Gününe Özel
Yüz yirmi sene evvel mavi gözlü bir çocuk Selanik'te dünyaya geldi. O çocuk büyüdü. Resimle, şiirle, edebiyatla, sanatla büyüdü. Mavi Gözlü Dev oldu. Sevdi... Âşık oldu. Piraye'ye , Vera'ya, Münevver'e... Aşkı sevdi ve bu aşkı sanatına ilmek ilmek işledi.
En çok da memleketini sevdi. "Hiçbir şey gideremez iç sıkıntımı memleketimin şarkıları ve tütünü gibi." dedi. Ama uzak kaldı memleketinden. Bir de vasiyeti vardı:" Anadolu'da bir köy mezarlığına gömün beni ve de uyarına gelirse, tepemde bir de çınar olursa taş maş da istemez hani..." Ama memleketinden uzakta çok uzakta şimdi. Yaşamayı da sevdiğinden olacak öldü demeye dilim varmıyor:
"...Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı, yetmişinde bile, meselâ, zeytin dikeceksin, hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil, ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için, yaşamak, yani ağır bastığından..." Vatandaşlıktan çıkarıldığı, ülkesinden uzaklaştırıldığı, şiirlerinin yasaklanıp unutturulmaya çalışıldığı günleri görmek için çok değil birkaç sene öncesine bakmak yeterlidir. Ama Nâzım yaşamayı nasıl sevdiyse demek, ne şiiri öldü ne de kendisi... ister yüz yıl geçsin ister bin yıl şiiri de kendisi de yaşamaya devam edecek hatta her geçen yıl daha da değerlenerek.
Ve de şiiri sevdi... Aşkı, yaşamayı, memleketini, sevgiyi şiirlerine ilmek ilmek işledi.
Sevmeyi, değer vermeyi öğrenmek gerek. Kadına, hayvanlara, doğaya, çocuklara, sanata, bilime... Ne de çok ihtiyacımız var buna bu zor günlerde. Öyleyse herkese önerilir Nâzım Hikmet. Şiirle kalın... 
Nazım Hikmet Ran
