Yazarın başka bir serisini çok sevdiğimden bunu görür görmez aldım. Hatta yalan olmasın ilk gördüğümde çok garip geldi. Bu pembelik, tatlılık. Çizimler falan şaşırtıcıydı yani. Yazarın hep daha karanlık bir kalemi olduğunu düşünmüştüm. Sonra oturup bir nefeste okudum kitabı. Çok çabuk karar vermişim. Dibine kadar karanlık bu kuyu. Ne büyük zevk.
Binnur Şafak Nigiz'in betimleme aşkını okurları olarak hepimiz biliyoruz. Kitabın ilk 150 sayfasında Gülçehre'nin iç dünyasını okurken de gördüm bunu. Gel gelelim o kadar yaktı ki canımı. Yazarın başka bir kitabı olan İhtilal'i okurken benzer bir duyguya kapılmıştım. Bir baba meselesi vardı orada da. İhtilal çok daha ağır olmasına rağmen dimdik durabilmiştim o satırlarda çünkü Gurur da dağ gibi ayaktaydı. Feleğin sillesini yemiş yetişkin bir adamdı ama Gülçehre çok üzdü beni. Ondan kaçırılmış bir hayatı yaşamaya çalışıyordu. Evren Kuran (Kelime oyunu diyemem adının hakkını verdi beyimiz.) ona dünyanın kapılarını açarken ben de rahatladım bu yüzden.
Bu arada kitabın komik olduğunu da belirtmek lazım. Yazar yan karakterlerini bu konuda çok donatıyor. Bir yandan ağlatırken bir yandan güldürmeyi de böyle başarıyor.
Kitabı sevdim fakat açık konuşmam gerekirse giriş gibi gördüm. Öyle olduğunu da biliyorum hoş. Binnur bizi daha çok dağıtır, eminim. 
Binnur Nigiz
- Ah Eddy Üzümlü Kekim -
“Çocukluğuma dair mutlu bir anım yok. Tüm bu yıllar boyunca mutluluk ya da sevinç duygusunu tatmamış olduğumu söylemek istemiyorum. Ama şu var ki acı totaliterdir: Sistemine girmeyen her şeyi yok eder.”
(Sayfa 15)
Édouard Louis ile 
Babamı Kim Öldürdü kitabıyla tanımaya başlamış, acılar içinde yaşamını geçirmiş ve yazdığı eserlerinde dürüst, samimi bir
208 syf.
5/10 puan verdi
üslubuna bayıldığım bir kitap oldu. çocukların bakış açısına yakalayabilen, basit bakan metinlerdendi. benzer öneri 
Beş Yaşındayken Kendimi Öldürdüm başlarını son kısımlara nazaran daha çok sevdim. çikolata yiyen bir mustafa cem hiç olmayacak kadar yapay geldi bana. koltuğun arkasındaki akreplerle olan arkadaşlığıydı benim ilgimi çeken. özellikle hümeyra ve nejatın karşılıklı konuşması anlatım açısından okumaktan zevk aldığım bir kısımdı. bu arada ben normalde böyle konulara sahip kitapları okumayı çok sevmiyorum. meryem bana bunların öyle değil başka türlü olduğunu anlatmıştı çünkü bir keresinde. zaten siyah kutudaki çocuk yanlış biliyormuş. aminmiş doğrusu, meryem söyledi. neyse işte böyle konular benim ilgimi çekmiyor. fazla normal geliyor. hitler ve napolyonun delirdiği bu dünyada yaralar içinde bir sırta sahip olmanın ersine üzülmüyor oluşumdan değil aksine, farklı şeyleri okumayı sevdiğimden. yoksa nasıl penceredeki ışınlara tutunur da kurtulurum yeşil bahçelerden bebek bezlerine doğru. hümeyra beni uf yapmıyor artık diliyle. kötü korkunç yüzlü ejderha ininde uyuyor. arkadaşım başka bir çocuğun elini tutarak gözleriyle şarkı söylüyor bana. ben de bekliyorum. 31 yaşına gelmeyi. ama bu sefer terlik topuğunu kullanmayacağım. stendhal sendromuna sebep oluyor. allahım gerçekten de çok mu acı var. dedem. dedecim. darılma bana. ben meryemin elini tutuyorum şimdi. dev adamdan kaçıyorum sensiz bir şekilde. ama sen de bıraktın beni. sen de. bıraktın. beni. 6 gün yetmiyor. sırtımı açıyorum. artık canım acımıyor.
30'uma 13 sene kaldı.
belki zorro'm olsaydı böyle olmazdı.
