Koca adamların çocukları dövdüğü, ötekilerin de bön bön baktığı bir ülke çürüktür, ölmüştür.
Kıyamete kadar böcekler, çiçekler, otlar ardı ardına ulanırlar, öylece ölümsüzleşirler. Çiçekler uzun bir halkadır...
"Yaa, uzun uzun bir halkadır... Uyurlar, her yıl gene uyanırlar. Ölmezler."
Ama insanlar ölürler, insanlar, çünkü insan bir tektir. Her insan bir tek doğar, bir tek ölür. Ama böcekler kıyamete kadar doğarlar, sayısız, ölmezler.
"Dünyada ölen bir tek yaratık vardır. Dünyada ölümlü bir tek canlı vardır, o da insandır, o da insandır, insandır."
Sayfa 30Kitabı okudu
Uzun sözün kısası, biz Akmaşat'ı, kendi dede yurtlağımızı para verip almalıyız. Başka hiçbir mümkünatı yok. Hükümet kurmuşlar, onların. Askeri, jandarması, polisi onların. Havada uçan uçakları, toprağı yaran traktörleri, kamyonları, yalım gözlü kara trenleri, evleri, sarayları, içine girince insanın yittiği şehirleri var. Topları, tüfekleri, her bir şeyleri var. Onlarla biz başa çıkamayız.
Sayfa 49Kitabı okudu
Umutsuz olmayın, umutsuzluk kötüdür, beladır. Umutsuzluk diri, canlı, soluk alan insana yakışmaz. Umutsuzluk ancak ölülere mahsustur.
Sayfa 39Kitabı okudu
Kalabalık seli yavaş yavaş seyrekleşiyor, koşuşmalar telaşlar azalıyordu. Bu şehirde insanlar, oğul vermiş arıya benziyorlar. Birikmişler kovanın ağzına, sıvanmışlar üst üste. Yiyorlar birbirlerini. Kanatları durmadan titreyen, ipileyen, korkak... Bu şehirlerde insanlar bir hoş. Ve karıncaya benziyorlar. Körelerine yağmur suyu dolup da, dışarıya uğramış, ıslak güneşin alnında kurulanan, donmuş gibi, yüzü sarı karıncalara benziyorlar.
Sayfa 232Kitabı okudu
