Hippolyte
Ve elimi çektiğimde düştü
Yüksek ağaçları seven kuşların ölümü gibi
Köklerine kız kardeşimin
Tavlı parmaklarımla boğduğum Hippolyte'min!
İhanet gülüşlü yüzüGeçiyordu zaman
Güçlü dağları parçalayan nehirlerle akan saçlarının arasından Hippolyte
Gelecek dediğimiz o ulu ama sonlu kule
Yuvarlıyordu sıkılmadan şenliğini çoktan geçmişeBenim yetimim
Burçlarında ceylan taşıyan yücelere ey
Ayın hüzün saati gözlerinden
Kuytu yerlerine sümbüller dökülen
Nergisler açan eteklerinde
Göklerden muştular indiren güvercinleriyle
Dorukları bembeyaz yaşmaklarıyla
Güneşe uzanan ağaçlarıyla
Zamanı hiç geçmeyecekmiş gibi donduran
Ey bir yanıyla derin sulara dayanan
Ey dağlar nerdesiniz ey.
Erdem Bayazıt
Tevafuk
Bugün yine bir merdiven başında oturup seni düşündüm
Yırtık kunduramla gamzelerinden geçerdim hayallerimde
Kafamın üstünden geçen bulutlar nefesini getirdi
Yanağıma ıslak bir buse gibi kondu bugünün ilk sabahı
Sokaklarda sararmış yapraklarda dudağından bir iz vardı
Pencereler gözlerin gibi ışıl ışıl ve tatlı, esrarlı, kahverengi...
Banklarda
Nasıl bir bütünüm seninle kimse bilmez Ellerin tamamlar ellerimin eksiğini Bir ışık düşer yalnızlığıma gözlerinden Gökyüzü yıldız yıldız anlatır geldiğini
Ne güzel nehirlerle paylaşmak güzelliğini
Yağmur yağmur serinlemek senden
akan sularda
Gecenin bir yerinde apansız seni
kaybetmek Sonra yine sen olmak en güzel uykularda
Sen olmak, dev adımlarla sana yaklaşmak
Vahşi ormanlarda nasıl koşarsa yaralı bir ceylan Seni aramak, öylesine kan ter içinde sana koşmak
Sana koşmak, seninle dağlar, denizler aşmak Boşuna değil yokluğunda her gün bir kez öldüğüm Ya sende başlar, ya da sende biter bütünlüğüm 
Ümit Yaşar Oğuzcan
Köşe
1.Saçlarını kimler için bölük bölük yapmışsın
Saçlarını ruhumun evliyalarınca örülen
Tarif edilmez güllerin yankısı gözlerin
Gözlerin kaç kişinin gözlerinde gezinir
Sen kaç köşeli yıldızsınFabrika dumanlarında resmin
Kirli ve temiz haritaları doldurmuşsun
Hâtırasız ve geleceksiz bir iç deniz gibi
Aşka veda etmiş topraklarda durmuşsunBenim geçmiş
Geldi Bahar
Geçirdi gönül kışı
Ağaçlardan sanki müjde bahar
Bir ürkek ceylan bakışı
Yüzünde kıştan kalma hüzün var
Bitti soğuk eridi kar
Tam ısındı gönül derken
Dediki bahar : sevinmek için çok erken
Bulutların gözlerinden ayrılık gözyaşları akar
Sonra aniden güneş açtı
Gökkuşağı gibi yar
Sevgi tohumlarını çorak topraklara saçtı
Gönül artık durmaz yedi rengi sayar...
Not: şiir kendime aittir...