Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.12
Kendimi bir kitabın içinde acı çeken bir karakter gibi hissediyorum.
Kalbim ağrıyor. İçimde koca bir boşluk var. Boğuluyorum...
Bir bataklığa saplanmış kalmışım, çırpındıkça daha dibe, en dibe batıyorum.
Buhran içindeyim.
Bir son var biliyorum. İçten içe yaklaştığımı da hissediyorum. İyi ya da kötü, bir son var...
Seride en sevmediğim kitap Deha'ydı ama kitabın çizgi roman versiyonunu sevdim. Kitapta sevmediğim birçok olayın çizgi romanda olmayışı, sevgimin en büyük sebeplerinden biri oldu.
Olaylar yine son sürat ilerlediği için de kitabı bir solukta bitirdim. Son sayfalarda da çokça kalbim kırıldı.
Sırada, benim için en önemli kitap olan Şampiyon'u okumak var. Çok etkilendiğim final sahnesinin çizgi roman versiyonu nasıl olacak, merak içindeyim.
Bütünün içinde biz de önemli bir parçayız.
Kitabın içeriğine baktığımda Hindistan'daki dinlerden birini anlatacağını anlamıştım. Aslında onlar buna din değil öğreti diyorlar. Tahminim odur ki yüce gördükleri bir kişiye karşı zamanla tapınmayla din haline sokmuş insanlar. Kitapta da Siddhartha bir Brahman oğlu olarak doğuyor, herkesten farklı bir çocuk. Dini bir eğitim veriliyor ve bir Brahman olmasını istiyor babası. Ama Siddhartha daha çok şey öğrenmek, hayatındaki sıradanlığı bozabilmek için evden ayrılıyor. Samana öğretisini benimsiyor. Yanında dostu Govinda ile beraber Samanalığın tüm gereklerini yerine getiriyorlar. Açlığı, sabretmeyi ve düşünmeyi öğreniyorlar. Münzevi bir hayat sürüyor, dünyalık şeylere gönül vermiyorlar. Ama bir gün Siddhartha öğrendiklerinin ona yetmediğini söylüyor. Ona göre bilgi aktarılabilir ama bilgelik anlatılmakla aktarılmaz. Daha sonra Buddha'yla tanışıp onu dinliyorlar. Govinda bu öğretiye bağlı kalıyor ve Siddhartha ile yolları ayrılıyor. Siddhartha doğadan öğrenilecek şeylerin farkına varıyor.
Sonuç olarak aslında hepimiz bir arayış içindeyiz. Kimimiz bulmuş huzuru, mutluluğu kimimiz hala arıyor. Yaşadığımız herşey bize bir şey katıyor. Hepsinden bir ders çıkartıyoruz. Küçücük bir bebekken öğrenmeye başlıyor yaşamımızın sonuna kadar binlerce şey öğreniyoruz. Zaman geçmiyor gibi geliyor bazen, bazen çok çabuk geçiyor. Kendimizi hala aynı ben zannetsek de zaman, acılar, mutluluklar kısaca yaşadığımız gördüğümüz herşey bizi biraz yontuyor biraz da geliştiriyor. Bütünden ayrı değiliz. Bütünün içinde biz de önemli bir parçayız.
Hayatımızın her alanında çok fazla rakip karşısında onlardan daha fazla başarılı olma çabası içindeyiz. Kimileri için bunu yapmak çevresindekileri mutlu etmek ve ya onların gözünde iyi görünmek diyebiliriz. Ama kimileri için ise kendisi istediği için başarılı olma çabası içinde. Ben ise bu kitapda başarıyı niçin istediğimi ve başarıya giden yolda nasıl azimli, kararlı bir şekilde gideceğimin yolunu oluşturdum.
Paulo Coelho'nun gerçekten okunması gereken bir kitabı olarak görüyorum. Kitabı bitirdikten sonra hayatınızda bazı şeylerin daha da farkına varıyorsunuz. Bu farkettiğiniz şey belki de azim ve kararlılık. Içinize bu duygular, kitabın sayfalarında farklı bir dünyada gezerken yavaş yavaş ruhunuza işliyor. Ve o romani dünyadan çıkıp kendi gerçek dünyanıza döndüğünüzde aklınız ile ruhunuzun senkronize olup daha herkes uyurken hava aydınlanmadan yol alma çabasına koyuluyorsunuz.
Bu tarz (düşünsel diyebiliriz) kitaplar daha çok karşımıza karmaşık paragraflar içinde çözümlemesi zor bir biçimde karşımıza çıkıyor. Paulo Coelho ise bu kitapda o karmaşık, çözümlemesi zor olan paragraflar yerine romansal anlatım ve sade, akışkan bir dil kullanarak kitabı bir solukta bitirebileceğimiz şekilde önümüze koyuyor.
Bir de kitabı okurken içinizde sürekli bir soru (acaba kitabın sonunda ne olacak?) ve efsane bir merak duygusu uyandırıyor ve kitabı daha da akıcı hale getiriyor.
Bu incelememde kitap özetine değinmeyeceğim. Kitabı okurken kitabın konusuna değil ana fikrine önem verin. Ve tekrar tekrar tekrarlıyorum kesinlikle okunması gereken bir kitap.
Merhaba,
Bu kitabı yaklaşık üç yıl önce okumuştum ama o dönemlerde çocuklarla bu kadar iç içe değildim. O dönemde bazı paragraflar için ne kadar saçma olmuş dediğimi hatırlıyorum. Ama şimdi çocukların içindeyim ve kitabı tekrar okuma isteği geldiği için okudum, o saçma olduğunu düşündüğüm paragraflar çok anlamlı geldi yani demem o ki insanların zaman geçtikçe düşünceleri değişebiliyor. Kitabın içeriğine dönecek olursak hem büyüklerin hem de çocukların severek okuyacağı bir kitap yani bence öyle :)
Yazar hani kitabın ilk kısmında diyor ya anlatsam küçük prensi gördüğümü kimse inanmaz bana diye çocukların olayı da bu değil mi zaten, onlar bir şey yaşarlar ve kendini çok akıllı sanan biz büyükler de onlara inanmayız. Biz büyükler çok değişik insanlarız kendimizi önemli zannederiz, sayılara önem veririz, çocukları dinlemeyiz bazen öyle bir an olur ki onları sustururuz kendilerini ifade etmelerine izin vermez onların yerine biz konuşuruz. Daha sonra da bu çocuk neden içine kapanık diye psikiyatri uzmana götürürüz. İşte bu kitabı okuduktan sonra insan çocukların düşüncelerine önem veriyor, onların kenderini ifade etmelerine izin veriyor işte sırf bu yüzden lütfen hepiniz bu kitabı çocuklar gibi düşünerek onlar gibi hissederek okuyun!
Okumanızı şiddetle tavsiye ediyorum.
# Gece
Kayıp arkadaş... Bu sadece bir kitabın ismi değil. Kemal Sayar'ın okuduğum ilk kitabıdır, ama son olmayacaktır. Sade duygularımı özetlemek isterim sizlere, çünki bilirim duygulardır insanı bir şeylere yönlendiren. Çok sevdiğim bir söz vardır, "yaşamadan anlatamazsın" diye bu kitabı okurken sürekli düşündüm Kemal Sayar ne gibi duyguların
