İnandığım tek şey var,İnsanları Ayırt etmemek.Herkesin aynı Montu giydiği bu dünyada,Farklı şeyler beklememek.Aslında kafamızı yorduğumuz şeylerin yarın sabah uyandığımızda olmayacağı,Tek derdimizin yüzümüzü yıkama gerçegi.
Sanırım Fazla kaptırdık Acıları..
İnsan aradığı gerçeğin,birgün Yalan olacağı düşüncesiyle,Yarına adım atmamak gerçeklere.Yüzleşmek,En acısı sanırım..
Hatalarımızdan ders almak yerine,Sağa sola saldırıp bir çoğumuz çözümü İntiharda ve İlaçlarda buluyor,Hâlbuki Yine Hata..
Kendi ellerimizle yaptıklarımızı,Başkalarının yıkmasına izin veriyoruz,Suçu kendimizde arıyoruz.Evet,Nasıl örneklendirmek gerekirse,Ayakkabının her zaman Yandan veya önden vurduğunu acıdığını söyleriz,Aslında kerata kullanmak yerine Başta işaret parmağımızı acıtsaydık,Yandan veya önden vurma acısını hissetmezdik.Soğuğu bile ilk sırttan (Arkadan) alırız.Yaratan bize herşeyin fıtratını önümüze çıkarmışken,bizler hala en ince ayrıntısını düşünüyoruz.
Olmuyor,yapamiyorum..
Tek savunduğumuz şey bu,Bizler her acıya 1 yaşında başladık (Emeklemek) ve O acılara direnerek şuan yürüyoruz ve koşuyoruz..
Aslında öğrenmemiz gereken,Acıların bizi Ayakta tuttuğudur...
-Allah her insanın acısının,yükünü ayaklara verirmiş,Zamanla eklem sorunları,Yürümekte zorluk ve çöküş..
Ve İnsan son canını ilk ayaklarından bırakırmış..
-
Ayakta kal,Allah var..🪽🩹