Oblomov aşklarının zamanla değişmesini istemez ve geçmişe asla dönemeyeceklerini, bunun yerine engelleri aşmak ve hataları düzeltmek için ileriye doğru adım atmak zorunda olduklarını görmeyi reddeder. Kendi kendine “Dün geçti gitti… Evet, bu an da geçip gidecek,” diye itiraf ederken, Oblomov’un hala gelecek ile ilgili bir öngörüsü yoktur. Yapabildiği tek şey, düşüncelere gark olmuş, endişe içinde yarın ne olacak diye kendine sormaktır.