Kitabı bitirir bitirmez ilk yaptığım şey Schubert “Serenade”i açıp dinlemek oldu. Bir yandan onu dinlerken bir yandan altına yazılmış yorumları okudum. Kitabı bitiren bir çok insanın o yorumlarda buluşmuş olması dikkatimi çekti. Aynı duyguları yaşıyorduk. Kimsenin kimseden haberi yoktu ama dinlediği şeyin altında yatan o hikayeden haberi vardı. Çok garip. Sonra gözlerimi kapattım. Max ile Nadia’nın o muhteşem aşkını hayal ettim. Düz bir yolda yürürken bile yanımızdan geçip giden kim bilir ne hayatlar, ne acılar, ne yaşanmışlar, ne yaşanamamışlar var diye düşündüm. Bu kitap insana ne çok şey katıyordu böyle. Kim bilir tarihimizde bilmediğimiz daha ne acılar var, kim bilir daha neleri ruhumuz duymuyordu.