ANNEYİ ÖLDÜRMEK SURETİYLE KARISINA DERS VERMEK
Qingshan komününde dört kişilik bir aile yaşıyordu: Anne Wang, oğul Wang, karısı Tarçın Çiçeği ve küçük oğulları.
Bay Wang, bölgenin tarım makineleri fabrikasında çalışıyordu. Anne Wang ile gelini Tarçın çiçeği arasındaki ilişkiler, havadaki pozitif ve negatif elektrik yükleri arasındaki ilişkiye benziyordu.
Bir araya geldiklerinde şimşekler
Adım Sonbahar
Nasıl iş bu
her yana çiçek yağmış
erik ağacının
ışık içinde yüzüyor
neresinden baksan
gözlerin kamaşır
oysa ben akşam olmuşum
yapraklarım dökülüyor
usul usul
adım sonbahar...
Atilla İlhan 🍁
Ben bir çocuğum
Ben Gazze de bir çocuğum
Bedenim çocuk
Ruhum ise baştan başa bir yara…
Burası benim vatanım
Burada acı bile tatlı gelir bana
Beni yıkmak isterler
Bombalar, katliamlar ve daha niceleri
Bütün bunların hepsi beni vatanımdan uzak etmek içindir
Fakat vatanımda isem uzak bile yakın olur bana
Bu mübarek topraklar benim vatanım
Peygamberler kokulu şehiri barından vatan benim
Mescidi Aksa’m benim
İster acı ister tatlı
Her yönüyle bana emanet edilmiş bu topraklar benim
İnsanlıktan nasibini almamış bir grup savaşıp dururlar bizimle
Onların silahları, uçaklar, elinde kuklaları var
Benim ise uğruna şehit olmuş ve olmak için sıralarını bekleyen nice kardeşim var.
Bugün burada güçsüz düşen kollarımı görüp bana üzülme
Çünkü güçsüz düşen kollarıma inat
Bin kuvvet ile doludur benim en içim
Rabbimizin yardımı ile o Zafer gününü için gayret ediyorum
Sende dua et ve gayret et olur mu?
Özgür Filistinde buluşmak duasıyla ile…
Ben ki kiracıyım bu acıya.
Sen imzalarsın sabah akşam
Defterini bensizliğin,
Bense kanla öderim
Kirasını kaldığım evin.
Bir takvimi tersten açardık,
Eğer isteseydin.
Karanlığın Çağırışı
Ben böyle olsun istememiştim
Ya sana çok yakın
Ya senden çok uzak olmalıydım
Aramızda aşılmaz engeller olsun istiyordum
Büyük dağları, derin denizler olsun istiyordum
Sana gelmeye gücüm yetmemeliydi
Çaresizliğimin bütün hıncını mesafelere yüklemeliydim
Dağda yanan bir çoban ateşi gibi
Gökte bir yıldız gibi
Seni görmeli
Seni yaşamalı
Ve
YAZMAK İÇİN
Bu akşam ben
Yazmak için yazacağım sadece
İyi insanlardan biri olduğum için
Ya da bir amaç uğruna değil
Siyah, beyaz, alev rengi
Ya da içimden geldiği gibi değil
Günahlarımdan kurtulmak
Geçmişi unutmak için hiç değil
"Öyle dalmışım ki bu akşam üstü, Komşu arsadır gözümde gökyüzü. Ben dünyadan bîhaber bir çocuğum; Kayıp zıpzıplarımı arıyorum. Koşun çocuklar, koşun komşu kızlar, Avuçlarıma sığmıyor yıldızlar."
Bir akşam çıkıp yine evimize geldi.Sessiz ve soğuk bir rüzgar gibiydi. Durduğu yerde rahatsızlık veriyordu. Neden gelmişti ki? Neden burdaydı? Onu o uzun yolundan ayıran neydi? Sevgi mi? Özlem mi? Yoksa sadece mecburiyet mi? Bilmiyordum, bilemiyordum. Bu yüzden en doğru kararın görmezden gelmek olduğuna karar verdim. Böylece hem ben hem o rahatsız olmayacaktı. Ama nerden bilebilirdim bunun onun kalbinde kapanmayacak koca bir yara açacağını?
Ne diyordu Attila İlhan:
“hadi sen git yağmur bastırmadan, ben sonra gelirim.. hadi sen git, beni yalnız bırak, bu akşam iyi değilim.”
Sana denk gelmek sevmek kadar güzeldi. O gün karşıma çıkmasaydın ben yine yaşayacaktım bu hayatı. Yine güneş doğacak, yine akşam olacaktı. Yağmurlar yine yağacak, yine tam da bu mevsimde ve belki de bu Salı gününde, her yer toprak kokacaktı. Ama ben sana denk geldim, o günden beri güneş başka doğuyor, akşamlar başka oluyor. Toprak bile bir başka kokuyor. Ve sen bana hala bir ruhum olduğunu, hala sevebileceğimi öğrettin.
Teşekkür ederim.
Ne sen Leyla' sın ne de ben Mecnun
Ne sen yorgun ne de ben yorgun
Kederli bir akşam, içmişiz sarhoşuz, hepsi bu
Onu sekiz geçtiğinde
Pardon saat kaç diye sordum yanımda otobüs bekleyen kadına. Onu on geçiyor dedi. Teşekkürler dedim. Arkamı dönüp omzuma çapraz olarak taktığım çantamdan telefonumu çıkarıp çaktırmadan saate baktım. Hayır onu on geçmiyordu. Onu sekiz geçiyordu. On demek sekiz demekten daha mı kolaydı? Neden hep sayıları yuvarlayarak söyleriz ki? Altı geçseydi beş