Kazım Karabekir Paşa nın elliye yakın eseri bulunmaktaymış.Kendisinin bu kitabının basımını yaparlarken diğer eserlerinden birkaç şiirini de buna eklemişler.
K.K. Paşa eserinde; Enver, Talat ve Cemal Paşa’nın bulunmuş olduğu hadiselerde, millete hesap vermeyip göçüp gitmelerinden yakınıyor. İstiklal harbimizin ana hatlarını 7 adet soru cümlesiyle şekillendiriyor. Gerçekleşen iç ve dış mücadeleleri kendi bakış açısından inceden ipliğe anlatıyor. Boncuk gözlüyle olan mektuplaşmalarını da eserine ayrıca ekliyor ve diğer mektuplaşmaları da yoğunlukta. İnsan, bu eserini okudukça onun vatanına olan manevi bağlılığının ve emeğinin ne kadar çok kuvvetli olduğuna tanık oluyor. Tabi bunları okurken, Atatürk’ün de aynı şekildeki manevi duygu durumlarına şahit oluyoruz. ermeniler, ruslar, almanlar, fransızlar, ingilizler, kongrelerimiz, cemiyetler, K. Karabekir’in şarkta hizmet isteği, ortaya çıkan fikri akımlar, İstanbul hükümeti, taktikler, misaki milli, İstanbul’un güvenliği, Atatürk’ün ve diğerlerinin ulusal bağımsızlık ve egemenlik için mücadele üzerine mücadeleleri... vb. Birtakım hatıralar ve resmi belgelerle eserin içeriğinde mevcut.
Yazıldığı dönemin dilinden kaynaklı eserin dili ağır, maalesef. Açıkçası okurken insan için yorucu oluyor, en azından benim için öyle oldu.
Kazım Karabekir’in eserine başlarken kullanılan “Yanlış bilgi, felaket kaynağıdır.” cümlesini Atatürk’ün tarihe objektif bir açıdan bakmamız gerekliliğine istinaden söylediği “Tarih yazmak, tarih yapmak kadar mühimdir. Yazan, yapana sadık kalmazsa değişmeyen hakikat, insanlığı şaşırtacak bir mahiyet alır.” cümlesiyle bitirmek istiyorum.
