Düşünürken buldum kayayı
Otlarla konuşmaktan geliyordum. Ölü bir yaprak, adını unutmuş bir sokak, sav dolu bir tümce, suçlu bir ırmak, bir de partal bir kuş yürüyorduk. Bir atlıkarıncaydı yaşamak, onu yürü yorduk.
Bilirim sözcüklerin ulaştığı yere hiçbir şey erişemez. Isa ile Kara hisari'nin gömlekleri dikişsizdi. Sözcükler bunu gördü.
(Ey görünmezlik! Elimden tut. Gecede sözcüklerin ağırlığı daha bir artıyor. Ve ... [Yazık, tümcemi tamamlayamayacağım.))
Anlamdan hep kuşku duydum. Evler, odalardı, unuttum. Dünya ki varlığının ayırdında değildir. Trenler geçer yüzünden: Kendini varsayar.
Her şey, her şey konuşur evrende. Evler, çocuklar, nehirler, coğrafya. Nehirlerin vakti olmadığını okudum.
Coğrafya adına sevinmemiştir. Anlam sıkıcıdır. Günde üç kez aynada kendine bakar. Yalnızlık saçar. Anlamla ev yapılmaz. Anladım ama yalnızlığım sürüyor. Düşüncelerim yok benim. Kaya bılır kaya olduğunu, ben bilmem. Anladığımda yitirdim şiirimi.
O gün bugün bir akarsu gibi kocadım.
Toplu Şiirler
Hayatımda değişiklik yapmak isteyen beni hayatından çıkarıyor. Bunu ne kadar hak ettim bilmiyorum. Önem verdiğim insanları kaybetmek bir süre sonra yıpratıyor. Üstelik ortada hiç sebep yokken bunları yaşıyor olmam da gülünç. Her konu da insanların yanında olmaya çalışıyorum oysa. Karşılığı neden hep böyle oluyor? Sevenin değil sövenin hep kıymeti olur diyordu her zaman annem. Doğruymuş. Bunu bugün bir kez daha anladım..