Çoğu zaman bize iyi geldiğini düşündüğümüz ya da öyle olmasını istediğimiz, buna inandığımız olgular, olaylar ve insanlar aslında bize en çok zarar verenlerdir... İki gündür yarınlar yokmuşcasına çalışıyorum gün yüzü görmedim; evraklar, dersler, etkinlikler, doğum günü organizasyonları, hediye almalar biteceğine inanmasam da nafile bir şekilde kendimi paraladığım tez düzenlemeleri bitmeyen modern telaşlar... Tez dışında bir haftalık işi iki güne sığdırmam büyük beğeni aldı her şey mükemmel, dışarıdan ben de mükemmel görünüyorum ama ses desen yok, ağır bronşit geçmiyor çünkü dinlenme, uyku yok kendime ağır işkence ediyorum... Neden, akademiyi ben kurtacağım, kendim dışında herkesi mutlu edip herkesle ilgileneceğim, en mükemmel ben olacağım falan filan!!! Vesselam son bir kötülük daha yaptım kendime; dışarıda dolanan binlerce polene rağmen, gece boğulup oksijen tüpüne bağlanacak olmama rağmen terasın ve havanın güzelliğine kendimi bırakıp, kırık piyano nameleri eşliğinde polenleri doya doya içime çekiyorum nasıl olsa akşam bedelini ödeyeceğim :)