Yaralar vardır hayatta, ruhu cüzzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen, kemiren yaralar. Kimseye anlatılmaz bu dertler. Çünkü henüz çaresi de, devası da yok bu dertlerin.
Aslında bir şeye başlayınca tükeniyor insan. Çünkü bütün başlangıçlar sonunda bitmeye yarar. Sonlarda hep aynı, bakmayın mutlu ya da mutsuz olduğuna. İnsan öyle ya da böyle bir yerde geçmişi arar...
Hiçbir omuzdan hiçbir kuş havalanmıyordu, kanat sesleriyle düş kurabilsin insan. Anılarından başka gerçeği kalmamıştı. Gitmek diye oturduğu her yerden gitmek diye kalkıyordu.