Resûlullah (sallâllahü aleyhi ve sellem) bir gün buyurdu ki:
«Benim bildiğimi siz bilseniz, az güler, çok ağlardınız. Sahraya çıkar, elinizle göğsünüze vurur, inlerdiniz».
Bunun üzerine Cebrâil aleyhisselâm geldi ve Allahü Teâlâ buyuruyor ki:
"Kullarımı, rahmetimden niçin ümidsiz ediyorsun" dedi. Tekrar dışarı çıktı ve Allahü Teâlâ’nın rahmet ve fazlından uzun uzun bahsetti, insanlara ümid verdi.
İbni Hibban, Sahih,1/319