Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.27
Ecem
Ecem
@chenjiang
erü - çin dili ve edebiyatı
istanbul
35 okur puanı
Ocak 2019 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Aldatmak, Paulo Coelho'dan okuduğum beşinci roman. İlk dördü aksine tatmin eden bir okuma süreci yaşamadığımı belirtmem gerekir, hatta sıralamada en sona koyacağımdan eminim. Kitapla biraz tartıştık, bazı şeyler kandırmaca gibi geldi ve bazıları da yalan. Ama farklı beyinler ve farklı standartlar deyip geçtim, en basitinden "sevgi her şeyin başı" kanısı bana çok uzak geldi ve farklı formlarda olmak üzere, bundan sayfalarca söz ediliyordu. Konuya daha rasyonel kaldığımı zannediyorum. Buna rağmen pişman olmadım, karşıt da olsa meseleyi bir açıdan okudum ve üzerine düşünerek yollar bulmaya çalıştım. Bu açıya biraz kızsam da onu anlamak, umuyorum ki getirileri olan bir eylem.
Rusya, 1842
Koskoca Rus Edebiyatının geçiş kapısı olan bu eserde Akakiy Akakiyeviç yalnızca bir memur değil ve paltosu da sıradan bir paltodan öte. Simgelediği halk, hükümet, ülke gibi ögelerle hikaye kat be kat anlam kazanmış. Artısı, aslında kısa bir hikayenin de ne kadar güçlü bir fikir olduğunun kanıtı olmuş. Yazar Gogol olunca bu pek de yadsınacak bir durum değil elbette, yine de insan bu kadar ince bir kitaba, böyle gerçek duyguların nasıl sığdığı konusunda düşünmeden duramıyor. Söz konusu ezilmişliğin, mevkinin getirdiği boş gücün ve insan ucuzluluğunun anlatısı çok yerinde. Yapmadan uzak. Okuyana verdiği his de keza öyle çünkü bugünün düzeninden izler bulabiliyorsunuz. 1842 Rusya'sından güzel bir sekans olduğu gibi, 2019 dünyasından da sahneler verebilen, büyük çaplı bir eser.
Bir şeyleri iyi tarafından görmek sizi nasıl yanıltıyor ve etrafa gülümseyen ölülere çeviriyor aslında. Kabullenmek, bilişsel terapide de oldukça önemli bir noktadır ve hastaların sıkça başaramadığı bir içsel eylemdir. Çünkü belki de sorunların çoğu burdan kaynağını almaktadır; olumsuzluğun da gerekliliği, insan olmanın bir getirisidir.
Kitabın adı biraz yanlış fikir veriyor, asıl anlatı kafaya takmamak değil. Yazar da diyor zaten, aslında hiç kafaya takmamak diye bir şey yoktur. Bu imkansızdır. Ama şunu da ekliyor: Gün içinde neleri önemsediğiniz, uzun vadede mutsuzluklarınız veya acılarınız için tek sorumlu sizsiniz. Neyin üstünde durup durmayacağınızı siz seçersiniz. İçinde bulunduğunuz durumun kötülüğü veya insanların nitelikleri önemsizdir. Yine de bu seleksiyon doğal bir insan aktivitesi olduğundan, engellemeye çalışmak manasızdır. Asıl soru "nasıl durdurabilirim?" değil "neden, hangi amaç uğruna?" olmalıdır.
"Kafaya takmamak aslında tersine işler. Pozitifin peşinde koşmak negatifse, negatifin peşinde koşmak da pozitifi yaratır" diyor Manson. Kitapta geçen en gerçek cümlelerden biri buydu. Kötü bir şeyden kaçınmaya çalışmak aslında o kötü şeye çok fazla önem vermektir. Yine kitapta geçtiği gibi, olumsuzluk da negatiflik de bir insan olma bileşenidir. Kaçınmak yararsızdır.
En sevdiğim alıntıyla bitireceğim:
"Siz ne yaparsanız yapın, hayat başarısızlıklarla, kayıplarla, pişmanlıklarla doludur ve ölüm vardır. Hayatın önünüze çıkardığı tüm bu tatsızlıkları kabullendiğinizde yenilmez olursunuz. Neticede ıstırabı aşmanın tek yolu önce ona katlanmayı öğrenmektir."
Okur Takip Önerileri
Orhan Kemal bu eserinde alışılagelmiş erkek ve kadın rollerini birbirine paslıyor, tersine bir dünya inşa ediyor. Kadınlar para kazanır, ailesine bakar, kocalarını çalıştırmazlar, erkeğe şiddet egemendir, genelevi kültürleri vardır, “kadınlıktan” bahsedip racon keserler, kavgacı tiplerdir. Diğer yandan ev işleriyle ilgilenen, yemek yapan, çocuklarına bakmakla sorumlu masum mu masum bir erkek kısmı vardır. Bu kısma sürekli dil uzatılması yetmezmiş gibi namus kavramı üzerinden de eleştiriler yağar.
Çok yaratıcı, değişik bir kurgusu var ve merakla okunabileceğinden yanayım.
Byung-Chul Han şiddetin envai çeşit kılıkta, görünmez bir şekilde aramızda dolaştığını esas alarak bu sahalara yönelmiş ve tezlere olan eleştirisiyle konuyu açıklığa kavuşturmaya çalışmış. Üstelik bu tezleri felsefi düşünceye sıkça katkı yapıp tartışmaların başatları olmuş birkaç isimden (Carl Schmitt, Walter Benjamin, Freud, Agamben ve nicesinden) almasıyla okumak, üzerine düşünmek daha da ilginç bir noktadaydı benim için. Yalnız olumsuzun değil olumlunun da şiddetini tezahürleriyle ifade ettiği bölümler bakış açısına önemli bir pay. Şiddetin yerini aldığı bucaklara tümel bir kavrayış sunduğundan dolayı, her sayfasıyla ilgi çekici bir kitaptı.
Murat Menteş, tanış olduğum en kıvrak zekalı yazar olabilir. Demoklesin kılıcı kadar keskin bir kurgu ve edebi bir şölenle mizahın sınırlarını zorluyor.
Öncelikle ben gerçekdışı bir absürtlüğün bu denli olağan yansıtıldığı kurgulara hastayım. Bu tür kurgular öyle ki "hadi be ordan" diyeceğiniz anlar gelir de, kendinizi en yakındaki
