Çiğdemm
@cigdemdvl
Mimar
Mersin
23 okur puanı
Nisan 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Kendinde her şeyi yapabilecek kuvveti görmek, sonra yapılacak hiçbir şey bulamamak.. Tükenmek bilmez bir sabırla bir meçhulü beklemek…
Birbirleri için ne kadar tabii ve lüzumlu iseler, etrafları için o kadar garip ve manasız olduklarını karanlık bir şekilde hissetmiyor değillerdi.
Sayfa 146Kitabı okuyor
Her şeye gerçekten sahip olabileceğim tek zaman. Benimle soluk alan, benimle var olan, benim olan tek zaman. Hep içinde durabildiğim, gerçekten ve gerçek halimle var olabildiğim şimdiki zaman, Şuan. Geçmişin devamlı elimden kayıp gittiği ve geleceğin de olmayacak hayaller yalanında devamlı eriyip bittiği bir hayatı terk ettiğim anda varlığını iliklerime kadar hissettiğim o muhteşem zaman.
Okur Takip Önerileri
Geride kalanın ne olduğunu düşünesim yok. Öneme çıkacak olanın ne olduğunu da. Geçmişi ve sonrayı yok sayan zihnim sadece şimdiki zamanda.
Bir an için olsun dönüp de arkama bakmıyorum. Önüme de bakmıyorum. Sadece ayaklarıma bakıyorum. Ayaklarım, şimdiki zamanım.
Öldü sanılan ama ölmemiş olan ve ona rağmen yaşamayan bir dile benziyoruz biz de. Varız ama yokuz. Yokuz ama varız.
Sen kendini ne kadar anladıysan başkalarını da o kadar anlarsın. Kendi aklının sınırlarını aşamazsın. Kim olduğunu anlamak istediğin her insanda, kendinde ne kadarını anladıysan o kadarını anlarsın. Yok, illa başkalarını anlayacağım diyorsan, önce kendini unutacaksın. Kendini!
Çocukları korumak için onlara anlatmadığımız her şeyin onlar için tehlike olduğunu bilsin. Korurken korunmasız bıraktığımız çocuklardan çok ama çok farklı büyüsün.
Sen kimsin efsun abla? Sen nesin? Bu ağır hikayenin hayatta kalmış tek kahramanı olmanın acısını, ölmüşleri zihninde hala canlı tutarak mı çıkarıyorsun? Hiçbir yeri ve hiç kimseyi terk etmiyorsun. O köy, o kırlar, o ahır, o genelev, o pavyon, o tuvalet… hala dimdik ayakta ve içinde senin geçmişinden çıkıp çıkıp, bugününde hala yaşamakta.
Haklı fakir olan zalimlerin sarayları er geç yanar.
Sen terk ediyorsun ama terk ettiğin terk edilmiş olmuyor. Bu düşünce kalbimi ezdikçe eziyor.
Sanki biri bana bir yapboz verdi ve üzerinde büyük resmin olduğu kutu bende değil. Bu yüzden bittiğinde resmin neye benzeyeceğini bilemiyorum. Tüm parçalar bende mi ondan da emin değilim.
“Hayatı anlamak zorunda değilsin yaşaman yeterli”
“Öğrenmenin tek yolu yaşamaktır”
“Yaşamayı seçmişti. Yaşamanın sonsuzluğunu görmüş ve o sonsuzluğun içinde yalnızca neler yapabileceğini değil, nasıl hissetmeyi sevebileceğini de görmüştü”
Geçmişi düşünmekten zevk alıyordu. Hayatı hakkında konuşmaktan hoşlanıyordu. Sanki bu şekilde hayatını tekrar tekrar yaşayabiliyordu.
Yaşamış olabileceğin diğer bütün şimdiki anlar ve ardından gelen gelecekler…