Bin atlı, akınlarda çocuklar gibi şendik
Bin atlı o gün dev gibi bir orduyu yendik.
Tony Yurkoviç’ten!
Gün daha yeni başladı ve ... saat şimdiden akşamın altısı.
Pazartesi henüz gelmişti ki ve aniden Cuma oldu. ... ve ay çoktan bitti ... ve yıl neredeyse bitti.
... ve hayatımızın şimdiden 40, 50 veya 60 yılı geçti.
... ve ebeveynlerimizi, arkadaşlarımızı kaybettiğimizi anlıyoruz.
... ve geri dönmek için çok geç olduğunun farkındayız ...
O halde...
şimdi şiir bence senin yüzündür,
şimdi benim tahtım senin dizindir.
"Her şeyin ilacı zaman, tek ihtiyacın zaman" dediler. Durup durup kolumdaki saate baktım, senin aldığın saate. Yolculukta ana babasını bunaltan çocuklar gibi sordum, “Daha gelmedik mi?” diye. Yüzüme boş boş baktılar. Yani dedim, daha yalın sorayım: “Bu zamanla geçer dediğiniz zaman, takribi ne zaman ey insanlar?”
Sayfa 165 - Geçtiğimiz Kırk GünKitabı okudu
Yazmayı pek beceremem ama bugün başımdan geçen bir olayı anlatmak istedim kendimce. İşten eve dönerken dolu bir metrobüste, malesef çok alışkın olduğum bir şekilde bir çocuk para topluyordu. (Normalde dilenen çocuklara para vermiyorum.) İstemsiz şekilde çocuğu izlemeye başladım. Duygusallığı çok seven halkımız ceplerindeki bozuklukları çocuğa veriyorlardı tabi. Çocuk bana doğru gelince ben de elimi cebime atıp birkaç bozukluğu çocuğun elindeki bardağa attım. Hemen sonrasında istem dışı bir şekilde avucumu çocuğun kafasına bastırıp, hafif okşama hafif de sıkıştırma eyleminde bulundum. Tabii bunu yaparken çocukla göz göze gelip birbirimize güldük. Sonra çocuk yürümeyi bıraktı ve metrobüsten inene kadar yanımda kaldı. O süre zarfında ben de çocuğun omzunu sıktım, çocukla inene kadar gülümsedik. Çocuk ineceği durağa geldi, indi ve bana kocaman gülümsemesiyle el salladı ben de karşılık verdim.
Sonra kendi kendime düşündüm ki, çocuklar kendilerine para verenlerin yüzüne bile bakmazken; çok basit bir hareketle ona karşı şefkat, merhamet ve arkadaşlık gösterenlere karşı derin bir duygu hissediyorlar. Belki para vermek her zaman mümkün olmasa da bir çocuğun başını okşayıp, onlara tebessüm ederek, onları çok daha mutlu edebiliriz.
(Ben bok gibi anlatsam da siz bence anladınız sayın okurlarım.)
-Jerome_David_Salinger608.jpg){kind=small}
Müzmin Bıkılmışlık
Apartman merdivenlerini yavaşça çıktı. Eli hiç istemediği halde zile gitti, kapıyı çaldı. Karısı yıllardır yüzüne yerleştirmeyi alışkanlık edindiği buruk ve eğreti gülümsemesiyle “Hoş geldin” dedi. Cevap verdi mi vermedi mi hatırlamıyordu. “Hoş buldum” demek, bu saçma tiyatroyu her anlamda devam ettirmek bu kadar gerekli miydi? Ellerini yıkadıktan
