Nermin Yıldırım’ın okuduğum ikinci kitabı bu.Daha önce Ev’i okumuştum.Kalemi güzel gerçekten,altını çizdiğim bir çok cümlesi var.Ne kadar da güzel kullanmış kelimeleri,ne kadar iyi ifade etmiş dediğim bir çok satırlar var.Ancak…Duygusal anlamda bir şey var kitaplarında.Bavula Sığmayan da uzun süredir,ismi ile olsun,kapak tasarımı ile olsun beni çeken bir kitaptı,ve içerisinde ne ile karşılaşacağımı gerçekten merak ediyordum.Yazarın hüzün ile yoğurulmuş bir tarafı var bence.Bir taraftan çok beğeniyorum,bir taraftan da kitapların içindeki melankolik hal beni rahatsız ediyor.Bu kitabı okurken de her öykünün sonunda yaşadığım o net iç burkulma hissiyatı…-belki yazarın kaleminin ustalığını,duygularını aktarabilmedeki başarısını gösteriyor bize-ama yine de o buruk hissisevmedim ben.Kitabı okurken,yüzleşmekten kaçtığım şeylerle bu kadar yakından karşılaşmaktı belki de beni rahatsız eden kim bilir.Ara sıra tercih edilebilir bir yazar,aşırı doz sanki kalbi yorar gibi geldi bana,güçlü ve etkili bir kalem,Nermin Yıldırım.Çok ince örgülerle,en hassas duygulara temas etmiş kitabında.Keyifli okumalar diliyorum.