Halbuki insanlar renkler gibi çeşit çeşittir,bazı renkler birbiriyle uyumluyken bazı renkler birbirine pek uymaz, yan yana geldiğinde estetik olmayan bir görüntü ortaya çıkabilir. Bundan dolayı bir rengin diğer rengi suçlaması çok garip olurdu değil mi? İşte bazı insanların seni sevmemesi de tam olarak böyle bir şey;doğal olarak bazı insanlarla kendini çok iyi hissedersin ve onları seversin, bazen de frekansının tutmadığı insanlar olabilir ve karşı tarafı çok fazla sevmeyebilirsin.
7> Aşk = Bir gün intihar etmek istersem evlenirim
Kadın cinayetlerini değil insanlığı bitirdik, güzel sevgiyi bitirdik, ideal ilişkileri bitirdik, adaleti bitirdik. Ama bir türlü bunları bitireni bitiremedik değil mi, lanet olsun...
Dokunmaya kıyamayanlardan, kıymaktan dokunamayanlara seviye (!) atladık, söylesene Kokytos, bu çağda evlilikler savaşa dönüşürken biri sevilir mi?
Seversen, bir gün
Hiç
Hiç bir insanı unutmak,
bir insandan vazgeçmek,
bir insanı hayatından sonsuza kadar çıkartmak zorunda
kaldın mı hiç?
Hani ölmüş gibi,
hani uzatsan da elini tutamayacağını bilmek gibi,
her an kapından içeri gülümseyerek girecegini bekleyip
ama aslında hiç gelemeyecegini de bilmen gibi.
Ne zor sey degil mi ölmedigini bilmek,
ama ölmüs gibi ulaşılmaz
Bu son ayrılık saatinde niçin hakikati saklamalı? Bu okumayacağın defteri ben senin için yazdım Kâmran. Evet, ne söyledim, ne yazdımsa hep senin içindi. Yanlış, çok yanlış bir iş tuttuğumu bugün artık itiraf edeceğim. Ben her şeye rağmen seninle mesut olabilirdim. Evet, her şeye rağmen seviliyordum, sevildiğimi de bilmiyor değildim; fakat bu bana kâfi gelmedi, istedim ki çok, pek çok sevileyim, kendi sevdiğim kadar değilse bile -çünkü buna imkân yok- ona yakın sevileyim. Bu kadar sevilmeye benim hakkım var mıydı? Zannetmem, Kâmran. Ben küçük, cahil bir kızım. Sevmenin, kendini sevdirmenin de bir yolu var, değil mi Kâmran? Halbuki ben bunları hiç, hiç bilmiyordum. Senin Sarı Çiçeğin -taş atmak için söylemiyorum Kâmran, inan bana, madem ki seni mesut etti, ben hayalimde onunla barışıyorum- kim bilir ne kadar cazibeli bir kadındı? Kim bilir sana ne güzel şeyler söylüyor, ne güzel mektuplar yazabiliyordu? Ben, belki senin çocuklarına, çocuklarımıza iyi bir anne olacaktım. Bu kadar.
Sayfa 479 - İnkılâp KitabeviKitabı okudu
Hiç Bir insani unutmak,
bir insandan vazgeçmek,
bir insani hayatından sonsuza kadar çıkartmak zorunda
kaldın mi hiç?
Hani ölmüş gibi,
hani uzatsan da elini tutamayacağını bilmek gibi,
her an kapından içeri gülümseyerek gireceğini bekleyip
ama aslında hiç gelemeyeceğini de bilmen gibi.
Ne zor şey değil mi ölmediğini bilmek,
ama ölmüş gibi ulaşılmaz
“Çok güç bir soru sordun Tolgonay. Nice nice milletler savaş sonunda yok olup gittiler, nice nice şehirler yanip kül oldu ve toprak olarak üzerimde insan ayağının izini
görmek için yüzyıllarca beklediğim anlar oldu. İnsanlar
ne zaman bir savaş başlatacak olsa, onlara şöyle diyordum:
"Durun! Kan dökmeyin!" Şimdi de tekrar ediyorum: "Ey dağların, denizlerin öbür tarafındaki insanlar, siz ki mavi göğün altında yaşıyorsunuz, savaş neyinize gerek? Ben toprağım, bana bakın! Ben herbiriniz için aynıyım ve siz de benim gözümde eşitsiniz. Benim için önemli olan sizin
sözleriniz değildir. Ben sizin dostluğunuza muhtacım, çalışmanıza, beni işlemenize! Saban izine bir sekirdek, bir tohum tanesi atin, size yüz katını vereyim, küçük bir fidan dikin kocaman bir nar vereyim! Evler kurun, temel olayım! Üreyin, çoğalın, hepinize güzel bir barınak olayım!
Derinim, yükseğim, büyüğüm, ucum bucağım da yok..
hepinize yeterim ben..." Sen de bana insanlar savaşmadan yaşayamaz mı diyorsun Tolgonay. Bu bana bağlı değil ki.
Siz insanlara, niyetinize, irade ve bilgeliğine bağlı.”
Sayfa 76 - ÖtükenKitabı okudu
Burada bir husus üzerinde biraz tefekkür etmek gerekir: İslam'ın yüz akı olan şahsiyetler,Mus'ablar,Ammarlar,Hamzalar,Es'adlar,Aliler, Ömerler, Osmanlar,Şurahbiller ellerinde bir kılıç, altlarında bir at, destan üzerine destan yazdılar. Çok değil, Hicretin 30.yılında İslam'ın mesajlarını üç kıtaya ulaştırdılar. Acaba onların elinde bugün bizim elimizde olan imkânlar olsaydı; internet, televizyon, gazete, radyo, telefon, uçaklar, helikopterler, arabalar, otobüsler, olsaydı onlar ne yaparlardı? Düşünmeye değer bir konu değil mi?
Sayfa 102Kitabı okudu
Kendimle dertleştim bugün;
Canım kendim;
Kendin için yaşamaya nefes almaya çalış.Üç günlük dünya mutlu olmaya bak.Yetmedi mi gözyaşı döktüğün,yıllardır aptal gibi gecelerce acı çektiğin.Salak saçma hayaller kurup minicik umutlara ilgiye anlam yükleme. Kendinden başka hiç kimseye hiçbir şeye anlam yükleme.En çok kendine anlam yükle.
Ne kadar zor olursa olsun ne kadar acı verici olursa olsun sadece kendin için yap bunu.Sen bu değilsin,sen kendini kaybetmiş olabilirsin.
Ama bulacaksın inanıyorum ben sana sadece zaman ver.Akışa İnan.Bak bakalım nasıl açılacak sana güzel kapılar.Gül yahu değmez vallahi bu dünyaya ağlamak.Kendini birisi için değil kendin olduğun için sev…
Spoiler!
"Bunları soruyordum çünkü bilmeye ihtiyacım vardı. Jasen benden sonra hayatına kaldığı yerden devam etmeliydi. Zor olacaktı ama bunu yapması gerekiyordu.
'Daha onları görmeden kıskanmaya mı başladın yoksa güzel kız?' şaka yapıp beni neşelendirmek istedi ama aşağı doğru kıvrılıp kalan dudaklarım bunun pek mümkün olmadığını ona göstermişti. 'Cyra, bu imkânsız güzelim. Umurumda değil, anlamıyor musun? Senden başka kimseyi istemiyorum ben. Sana karşı hissettiğim duygularım o kadar zayıf değil ki, bir - iki kızla karşılaşınca aklım başımdan gitsin? Hiçbir zaman öyle olmadı. Seni kaybettiğimi sandığımda bile ben sana bağlı kalmaya devam ettim ve ömrümün sonuna kadar da buna devam edeceğim.'
Bu; beni hem çok mutlu etmiş, hem de hüzünlendirmişti. Mutlu olmuştum; çünkü Jasen'in bana karşı olan hislerinin bu denli kuvvetli olduğunu onun ağzından duymak, harika bir şeydi. Ne var ki, bir yandan da üzülüyordum, zira gittiği o yerlerde uzunca bir süre beni unutamayacaktı. Başına musallat olan, hücrelerine kadar yayılmış bir virüs gibi peşini bırakmayacaktım."
Kent Kitap
BİR İNSANI UNUTMAK ZORUNDA KALDIN MI HİÇ ?
Hiç, bir insanı unutmak,
Bir insandan vazgeçmek,
Bir insanı hayatından sonsuza kadar çıkartmak zorunda
Kaldın mı hiç?
Hani ölmüş gibi,
Hani uzatsan da elini tutamayacağını bilmek gibi,
Her an kapından içeri gülümseyerek gireceğini bekleyip
Ama aslında hiç gelemeyeceğini de bilmen gibi.
Ne zor şey değil mi ölmediğini bilmek,
Ama ölmüş gibi
