Herkesin sana bu kadar kolayca ulaşabildiği yerde, sana en uzak kalan kişi benim. Seni bu dünyada en çok seven, seni en çok düşünen, sana en çok değer veren kişi, senin için canından, her şeyden vazgeçebilecek kişi aynı zamanda sana bu dünyada en uzak olan kişi.. Başkalarıyla görmeye dayanamıyorum seni. Benimleyken bir nebze olsun bastırabildiğim
Opia
‘’Sağ bacağını bir adım öne at, tamam işte böyle; şimdi gülümse.’’ Flaş, flaş ve bir kez daha mavi gözlerini kadrajıma almama izin ver. Bembeyaz bir tuval gibi parlarken fotoğraflarda, seni en güzel renklere boyamak sonra da günahlarımla kirletmek istiyordum. Garip, en sevdiğim varlığa kendimi açtığımda olacaklardan korkuyorum, seni kollarıma
Evden çıkarken girişteki ışığı açık bırakıyorum. Çıkarken açıyorum. Gündüz bir yere gitsem bile, yarım saat için çıksam, dönerken dostlarla beraber gelecek olsam bile açık bırakıyorum.
Tozlu camlarımızın ardında yeşil bahar hissediliyor. Gecikti bu yıl bahar, güneşsiz ve öylesine soğuktu ki, sanki hasta gibiydi.
“Sensiz” diye adlandırabileceğim
"Şimdi söyle bakalım, bir şey mi istemiştin? Yoksa sadece benden ilgi mi bekliyorsun?" Dudaklarında alaycı bir gülümseme belirirken gamzelerinden biri göründü.
Evangeline bunu hiç kaçırmamıştı. "Yanlış kıza soruyorsun, Jacks. O kızın aksine, ben senin bir tanrı olmadığını biliyorum."
"Ama yine de kilisemde dua eden sendin." Jacks botlarıyla masayı tekmeledi. "Ne demiştin? Kalp kırıklığımı anladığınızı biliyorum." Hafif bir kahkaha attı.
Evangeline yanaklarının kızardığını hissetti, onun bu hali Jacks'i daha çok güldürdü.
"Belli ki yanılmışım" dedi Evangeline.
