50 yıl boyunca evinden hiç çıkmayıp sadece gül yetiştiren bir adam. Bir şeye, tepki olarak, sessiz bir protesto gibi, "verdiğimiz mücadele bunun için miydi" diye düşünüp her şeyden elini eteğini çeken bir adam.
Diğer yanda adeta dünyadan, âhiretten, geleneklerden, bir takım değerlerden tamamen bihaber bir nesil; batıya hayran bir nesil. Hayran hayran olmasına ama adeta içi boş ve temelsiz bir taklit içerisindeler.
Yani her birimiz gibi. Bir şey yapıyoruz, bir şeyler söylüyoruz, savunuyoruz, destekleriyoruz, kızıyoruz ama sanki sadece öyle olması gerektiği içinmiş gibi, yani "uydum kalabalığa" onun dışında pek bir fikrimiz yok.
İsterdim ki Rasim Özdenören, gül yetiştiren adam'a ve düşüncelerine daha çok yer versin. Ama kitapta daha çok yeni neslin içi boş (hepimizin olduğu gibi) diyalogları dolu. Yani daha çok "nereden geldiğini unuttuğu için nereye gideceğini şaşıran" bir nesli anlatıyor.
Çok sevdiğim bir yazar olan Rasim Özdenören'in bu kitabı daha etkileyici ve ağır olabilirdi zannımca.
