Küçük Prens'e her zamanki küçülerin gözünden büyükler bakımından değil de başka bir açıdan bakalım bu sefer.
Benim kitap hakkında hissettiklerim açıkçası dostluk, sevgi gibi duygulardan ziyade en çok yalnızlık duygusunu uyandırdı. Küçük Prens'in ziyaret ettiği herkesin, dünyalı arkadaşı dahil, en büyük ortak noktası arkadaşsız, yalnız olmalarıydı. Açıkçası okurken tüm o diğer gezegendekilere üzüldüm, dünyada en azından insan kalabalığı var, onlarda ise hiç kimse. Ayrıca Küçük Prens ve çiçeği arasındaki ilişki de git-gelli, yani demek istediğim çok iyi bir arkadaşlık yok aralarında; çiçeği onu umursamaz gibi yapıyor, umursamayınca kederleniyor, çocuk ona değer veriyor çiçek de onu seviyor gibi ama Küçük Prens yine de onu terk ediyor, çiçeğin muhtemelen öleceğini bile bile. Sonrasında ise üzülüyor gittiği için. Hani günümüzde olsa toksik deriz, ben mi bir şeyleri gözden kaçırıyorum yoksa herkes fazla mı güzelledi bu durumu?
