"Ben yaşadıklarımın hiçbirini unutmam. Ama evet! Yeri gelir susarım. Canımı çok yakan şeyler olur ama yinede susarım, tükenirim. Buna izin de veririm aslında. Salaklığımdan mı? Hayır! Ben kimseye ‘git’ de demem, diyemem. O kişi vazgeçilmez olduğundan mı? Hayır. Ona o kadar şeye rağmen, o kadar değer veririm ki, hergün yaptıklarına utansın diye. Ama bir gün öyle bir giderim ki; kaybedeceğim hiçbir şey olmaz!"
Sunay Akın
Hangi jenerasyona aitim ben, büyümüş de küçülmüş olmak gerçekten bir ihtimaldi ve ben onlardan mıydım? Yani demem o ki neden yaşıtlarımı anlamak bana zor geliyor, neden onlar için üzülüyorum?
Çok bunaldım bu akşam, hiç de adetim değildir aslında ya bir televizyon açayım dedim. Bu nasıl bir öğreti örneğidir ki ? Lise çağında ve belki biraz daha büyük kızlar ve moda yarışları, yine aynı yaş gruplarındaki erkekler ve onların paralı gösteriş merakları. Sahte hayatlar, göze görünür ama içi boş hayaller...
Ben kendi adıma üzülüyorum, beyinleri böylesi boş şeylerle yıkanmış insanlarla, bir gün olup da aynı masalarda oturacağım düşüncesi bile o kadar üzücü ki...
