Ayrılığı seçtin mi her şeyi götüreceksin yanında. Geriye hiçbir şey kalmayacak. Söylenmemiş sözler kalmamalı bıraktığın yerde ki ben en çok onları duydum. Gittin mi adamakıllı gideceksin. Hiçbir özlem kalmayacak dönüşleri emziren. Demem o ki dönecekmiş gibi gitmeyeceksin. Büyük git gideceksen uçsuz bucaksız, dursuz duraksız git. Telefonun numaraları sesime düşmemeli, yolların yoluma değmemeli. Hiçbir anıya, hiçbir dizeye, hiçbir şarkıya yenilmemeli ayrılık. Şiirler okununca unutulmalı, hasret dokununca uyutulmalı.
Gece inmişken ayak parmaklarına kadar, yahut gün doğarken… Yatağının diğer yastığındaki boşluk tecavüz ederken gözlerine, ne bileyim tek başına yiyeceğin sofrana iki kişilik servis açtığında susacaksın, duracaksın… Gitmenin hakkını vereceksin.
Ayrılık gurur duymalı seninle. Gidensen, sözün ayaklarına geçiyorsa, ayakların yakınımdan geçmeyecek! Ayrılığı seçtin mi büyük olacak ayrılık! Ayrılığı seçtin mi?…
***
Emanet dedigin bir vakit sonra geri alinir Pinhan. Hikaye dedigin emanet degildir. Demem o ki, sen daha hikayeni yasamadin Pinhan. Yuregin daralmakta kac zamandir bilirim. Kendine yollar, akacak mecralar aramaktasin onu da bilirim. Durri Baba'nin neden sana gorunmedigini, neden boyle uzak durdugunu merak edersin, buna icten ice uzulursun. Oysa bizler Durri Baba'yi her gun her gece gorur; onunla uzun uzun sohbet eder, avuc dolusu guler, huzunleniriz. Hikayelerimiz ortaktir, birdir. Biliriz. Hikayelerden alametler derleriz. Senin defterinse henuz bostur Pinhan, bos oldugunu bilirsin sen de. Doldurmaya gayret edersin. Lakin bunu yanlis yerde yaparsin. Burada yeni hikaye yazilmaz. Bizim nazarimizda zaten her hikaye, ta kalubeladan kalma eski bir hikayedir. Gel gor ki hikayesini yasamamis olanlar bunu bilmez, onlar yeni bir hikaye arar durur kendilerine. El degmemis olsun, tadina bakilmamis olsun isterler. Cunku bir olmayi degil, tek olmayi arzu ederler. Sana daha baska ne soylesem ki Pinhan? Bunlari fehmeylemen icin yeni sandigini yasaman icap eder. Seninle burada ayri duser yollarimiz. Elbet bir vakte kadar, o zaman yeniden kavusur, kucaklasiriz.
İnsan doğabilmek mi, insan kalabilmek mi? Oysa insan sayılabilmek için insan doğabilmek yetmez ki. İnsan olabilmek merhameti, vefayı, adaleti içinde barındırabilmekle mümkün. Kime sorsan herkes adil, herkes merhametli, herkes vefalı, herkes insan. Ta ki gerçekten adaletini, vefasını, merhametini göstereceği bir olay vuku bulana kadar. Sonra?
''Yani demem o ki; öyle bir söz yazarsın ki bütün bir hayatı anlatır, öyle bir hayat yaşarsın ki bütün sözler anlamsız kalır.''
Sayfa 231Kitabı okudu
Sevdiğinin nazını değil, kahrını çekmektir SEVDA.
Onunla bir ömür değil, onun için bir ömürdür SEVDA.
Eline el değmesini değil, gölgesine gölge değmesini kıskanmaktır SEVDA.
Yürürken dikenli yollardan darağacına, son dileğinde onu görmebilmeyi istemektir SEVDA...
Yani demem o ki..!
Herkesin harcı değildir SEVDA...
İnsanların çiğliğini ,duyarsızlıkla kuşandığı rahatlığını,ben böyleyim işine gelirseleri hiç hazmedemedim..Beni olduğum gibi seveceksin,senin için değişemem,sevgim için fedakarlık yapmaya gelemem, diyenleri,duygularıma hassasiyet göstermeyenleri,kolayca boşverenleri de hazmedemedim ben..Yalanı çok basit görüp,aldatanları ise hiç affedemedim.. İşte demem o ki ; Kendini eleştiren,yerden yere vuran birini mi buldun..Ayrılma eteğinden...
Güveneceksin arkadaş...Adam kendini,şahsiyetini ortaya koyuyor,açık oynuyorsa güveneceksin..Sormayacaksın ona buna,nasıl biridir diye..İnsanın en iyi referansı yine kendisi ve sergilediği davranışlardır.. Güven verebileceğimiz ve güvenebileceğimiz dostluklarımız olsun...
Kimsenin yazısı onunki gibi değil, kimsenin cümlesi o degildi. Onun cümleleriyle kırılırdı dünyanın sınırları, demem o ki herşey onun cümleleriyle biter yine orada başlardı.
