Okudum. Ben kitabı sadece okudum ama kitap beni sarstı, acıttı, iğneledi, ağlattı, güldürdü, düşündürttü, utandırdı, kırdı, bağışlar gibi yaptı ama bağışlamadı, kendime küstürdü.
Kısacası; vicdanımı sızlattı.
Belki ben de serçe parmağımdan başlayıp çürüyecektim; ama buna engel oldu.
Yani inşallah engel olmuştur.
Hacmine rağmen, uzun bir sürede bitirim kitabı.
İçinde fiziksel olarak çok da uzun olmayan hikayeler var. Ama bazı hikayeler var ki içinde, bitirdiğinizde kocaman bir roman bitirmiş gibi yorgun oluyorsunuz. Ve biliyorsunuz ki, ardından gelen o kısacık diğer hikaye de sızlatacak içinizi. Ara vermek zorunda kalıyorsunuz o yüzden.
Bir daha okumam gerekiyor, biliyorum. Ama ne zaman ya da hangi psikoloji ile cesaret ederim bilmiyorum.
Öyle ard arda sıralanmış demogojiler, vicdan sızlasın diye başvurulan klişeler, biraz da ağır olsun ya uzun uzun sıralanmış acıklı deyişler Yok. Hatta sizi suçlayan, örseleyen de Yok. Olduğu gibi yazılmış içten gelen ne varsa. Ama işte vicdan bu, sızlıyor. Ne mutlu..
Yer yer anlamadığım, anlamlandıramadım kısımlar olmadı değil. Ama 2. Kitabını okuduğum Güray Süngü’nün kendini ifade ediş şekli bu, bir kaç kitap hatta hikaye sonra tarzına alışılıyor sanırım.
Böyle işte. Okuyun derim, bence.
Türk Romanına Eleştirel Bir Bakış 2 kitabında, romanın sonundaki meşhur patoz sahnesini incelemiş. burada -eğer dikkatinizden kaçtıysa- güzel bilgiler var. hikayenin sanatsal zevkinden mahrum kalmamanız için aktarmak istiyorum :)
///
orhan kemal, bu sahneyi romanın
