Faik Baysal
Muharrem Dayanç:
"Türk edebiyatında en çok ilgimi çeken bahislerden biri “yazarlar ve anneleri”dir. Konu bu kadar genel değil elbette bahsi biraz daha daraltarak söylemek gerekirse “küçük (hatta çocuk) yaşta annesini kaybeden yazarlar”dır. Başlangıçta Tevfik Fikret (12), Ahmet Hâşim (7), Yahya Kemal (13), Ahmet Hamdi Tanpınar (14), Ziya Osman Saba
Mobbing Bank Diyor ki;
Ellah ile Tanrı'nın Savaşı
Tufanda cehennem ateşi ile kap kara kömür gibi yakılan kalplerine hak mührünü vurdu
Kendilerine ellah diyor kendilerine tapanlara Allah dedirtiyor azdıkça azıyorlardı
Yalan bir din üretip gerçek dini unutturuyor yezit ve muaviye gibi dinin kitabını miting meydanlarında broşür gibi kullanıyorlardı
Kur'an
Nazım Hikmet
«Gençliğimde ben de az sekter değildim. Klasik halk vezinleri ve kafiyeleriyle şiir yazdıktan sonra, şekilde yenilikler aramaya başladım, kendime göre bir çeşit serbest vezinle yazmağa başladım. Bunun temelinde yine de halk şiirinin ölçüleri, hatta bazan aruz vardı, kafiye ve dil bahsinde de öyle, ama şiirin yalnız böyle yazılacağını, bunun biricik şiir şekli olduğunu iddiaya kalkıştım. Uzun zaman sevda şiiri yazmadım. Hatta şiirlerimde «yürek» kelimesini kullanmadım, yürek şuurun değil, duygunun sembolüdür diye.»
Mobbing Bank Diyor ki;
Bu Seçim, O Seçimlere Benzemiyor
Pozitif enerji yayarak negatif enerjinin tesiri ile esir düşmüş her Türkü kurtarıp kendi yürek meydanına çıkartarak ve gücümüzü birleştirerek kendimize geliyoruz.
Uyutan uyuşukluk geçtikçe, uyuşturan kendinden geçiyor.
O kadar çaba boşa gidecek diye kılıktan kılığa girerek aldatan, şeytan gibi size güvenmiştim dercesine kime dil döküyor?
Aldanmaya devam eden ve aldanmaktan vazgeçen önüne bir seçim sandığı koymadan tarafını seçiyor.
Hak, hakkı seçin diyor, halk hakkın karşısında hakkından mı vaz geçiyor?
Bu seçim, o seçimlere benzemiyor!
Hak bir asır öncesinde olduğu gibi halka kimi seç diyor?
Mustafa Kemal Atatürk'ü halk mı seçti, hak mı seçtirdi?
Yanıtını kim biliyor?
Seçilmiş öyle diyor.
Şeytan ise yine mi diyor!
Önder Karaçay
Derin düşüncelere içindeyim
Kalbimin sesini dinliyorum
Uzadım suyun kenarında içindeki canlıları düşünüyorum
Kalbim içinde bir ses canlandı gözümün önünde bir yürek geçiyordu ve su gibi akıyor zaman
Bu yürek olmadan yaşayamam
Derin derin düşüncelere içindeyim hep aklımda sen varsın
Yürek yorgun
Dil kurumuş
Göz gözü görmüyor
Kulağıma ses gelmiyor
Sen yorgun savaşçı
Ben vurgun aşk
Hikaye çok karışık
Düşünmeden gel artık...
Bu, kötülük, dedim. Habis bir akıl. Hastalıklı bir bilgi. Kibirle zehirlenmiş bir dil. Sevgisiz. Yıkıcı. Küçülten. İnsanları içtenlikleriyle aşağılıyor. Sen, dedim, yazı yazıyorsun. Kitap okuyorsun. Harfler sadece bizim kalbimizden doğmazlar. Başka hayatların acısını, yokluğunu, heveslerini de yüklenir gelirler. Gelirler ve bize saygıyı getirirler, inceliği getirirler, kederi getirirler. Elbette huzursuzluğu da. İnsan, hastalıklı bir düşkünlükten, muhteris bir küçüklükten gelmiyorsa nasıl olur da başka hayatları, o hayatların ezik, kırık, yaralı sözlerini küçümser? Bilgi, başka insanlara götürmüyorsa nereye götürür bizi? Yazmak bir varoluş erdemi değilse nedir? Kabalık hangi kalbi iyileştirir? Küfür, nasıl bir gelecek kurar bize? İnsan nasıl bir değersizlik duygusuyla büyür ki kimseyi sevmez. Kendinden başka bilgisi olmaz. Öğrendiği her şey onu herkesten uzaklaştırır. Biliyor musun dedim, onurunu bitiriyorsun. Kendisini acısıyla var etmeye çalışan bir hayatı, kendi çaresizliğine tutunmuş bir hayatı, yürek çarpıntılarıyla boğulan bir hayatı, kendi sözüne
benzetmeye çalışıyorsun. Benzemedi diye aşağılıyorsun. İnsan birisine merhaba derken bile iki cümle kurar. İkinci bir cümle kursan belki kalbin açılacak. Bu, tüketir insanı. Bu, bilgisizlik
bile değildir. Güzellik, kinden doğmaz. Anlamak, nefretten doğmaz. Hiçbir büyük düşünce, hiçbir küçük akıldan doğmaz.
Sayfa 39Kitabı okudu
Şems Manevî Bilim İçin Der Ki...
"Manevi bilim üç şeyle elde edilir. Zikreden dil, şükreden yürek, sabreden ten. Bilimsiz bir vücut, susuz bir şehre benzer; sonunda kuru bir kalıptır.
Vücudu perhizle, ahlakla, kararlılık ve çabayla sulandırmalı ve bezemelidir."
Sayfa 50Kitabı okuyor
Kıyısız gökyüzü nasıl sığar
küçücük gözlerimize, bir bardak suya, demirli bir pencereye...
Nasıl gizleriz ağız dil vermez bir geceye?
Ve nedir ki gizi, daraldığımız her yerde bir genişlik duygusu verir içimize.
Çözemeyiz, de, bu güdük bilinç, bu sığ yürek,
bu ezbere yaşamla.
Şükrü Erbaş
Kendilerinin olan tek sözcük yok dillerinde, öyle çok konuşuyorlar ki... Bir söz insanın neresinden doğar dersiniz? Dilinden mi, yüreğinden mi, aklından mı? Düşlerinden mi yoksa gerçeğinden mi? Ve kaç kapıdan geçip yerini bulur bir başka insanda? Yerini bulur mu gerçekten? Sözü yasaklamalı Ömür hanım yasaklamalı... Kimsenin kimseyi anlamadığı bir
İnsan
İnsan…
İnsan nedir sorarım size?
İnsanı insan yapan şey nedir?
Vicdan yoksa insan olur mu?
Kalp körse, gözler görse ne olur.
Dil yanlışa dönüyorsa, doğru sözün ne
değeri kalır. Hırs bürümüş tüm nefisleri.
Kalpler katı, bedenler buz, sözler anlamsız.
Dertle dertlenmeyi unutmuş zihinler. İnsan-ı Kâmil şûrunu kaybetmiş bir beden. Ruh, çığlık