Anadolu’nun küçük ve güzel köylerinden birinde, delikanlının biri hakikat yolculuğuna çıkmaya karar verir ve bu amacını ailesine anlatır. Oğullarını en yakın köydeki dergâha götürmeye karar veren aile, hakikat yolculuğunu her ne kadar onaylayıp sevinselerde oğullarından ayrı kalacakları için üzgündürler. Delikanlının annesi, oğlu henüz dergâha
Destek
"Gün biteli çok oldu, gece her zamanki gibi uzun.
Hisler gelip geçiyor, zaman akıyor, insan ölüyor.
Bir şeyler oluyor, her şeyin tadını yok eden bir şeyler,
Duyan, hisseden, ses eden yok..
Çokluk içinde yalnızlık çığlığı atıyor zihnim,
Dinleyen, anlayan, dur diyen yok..
Bitmez denen her şey bitiyor, biterken de ertiyor insanı bittiğini zannettiği acılar..
Bilen, belleyen, yardım eden yok..
Bir acı var, sanki keskin bir şeyle kesiyorcasına lakin,
Ortada ne bir iz, ne de bir damla kan var..
Nereden ve nasıl hâsıl oldu bu denecek bir yüzüm de yok,
Artık bitsin diyecek dermanım da,
Bir nefeslik yardım dilenecek gücüm de..
Şimdi yaşıyor muyum?
Yaşıyor gibi mi yapıyorum, bunu cevaplayacak bir doğrum da yok..
Nefes alıyorum, kalbim atıyor, tebessüm ediyorum, ağlıyorum da ama ben bende miyim bilmiyorum?
Velhasıl gören yaşıyor bu diyor oysaki gün gün eriyorum.."
