Kendi kalemimden...
#omerhayyam
bir sır daha var, çözdüklerimizden başka!
bir ışık daha var, bu ışıklardan başka.
hiçbir yaptığınla yetinme, geç öteye:
bir şey daha var bütün yaptıklarından başka
niceleri geldi , neler istediler,
sonunda dunyayi bırakip gittiler.
sen hic gitmeyecek gibisin, degil mi?
o gidenler de hep senin gibiydiler..
geçmis günü beyhude yere yâd etme,
bir
EN ESKI YAZILARIM 1.
Saçmasında vurulduğun mazi namın olur
Denizinde sarıldığın sinsi ahın olur
Fırtınasında savrulduğun serseri zamanın
Toprağında kuruduğun mezarın olur
Bağlasanız da duramam, ey kavmim.
Eskisi gibi acı da vermiyor şarkılar, genç ölen bir şairin yarım kalmış ömürlük şiiri gibi.
Yoruldum gencecik ömrümü taşımaktan, başkalarının vebalini yüklenmekten. Yirmisine girmeden hayatın bütün karanlık yollarında yürüdüm.
"Zaten tuhaf birisin sen. Senin tutacağın dilekler de senin gibi tuhaf oluyor."
"Düş kuruyorum; fakat benim düşlerimin hem dili yok yeryüzünde hem de yeri."
Ah, beni görmüyor kimseler, bilmiyor. Bir isim veremiyorum yaşadıklarıma. Neye benzer ki ölmek bu durumda.
Kitaplarda bulduğum Rafael tablosu, Meryem tebessümü, sonra Dante Komedyası, ne oluyorlar. Dünya âlem daha mı fazla kitaplarımdan?
Burada her şey olabilir. Çünkü burada hayatlar ucuzdur, ölümler bedava. Kar gibidir insanlar. Haddinden fazla, berhava...
Dağlarına bakarsın, efkârlanırsın. Göz gözü görmez. Kaybolmuştur Zagros, uzak düşmüştür Cilo.
Buz tutmuş bedenimle yeryüzüne aidim, alelade dünyanın bir parçasıyım.
Yer yüzünün rahmine düşüyorum,kaderin rahlesinden geçiyorum,evvela beyaz bir kar tanesi,sonra şeffaf bir yağmur damlası ve en nihayetinde gözyaşı oluyorum ve ölüyorum ve hasret kalıyorum kendi var oluşuma.
Sayfa 2