Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.26
Merhabalar.
Başta belirtmek gerekirse, yaptığım incelemeler yetersiz olabilir. Zaman içinde daha iyi olması için uğraşıyorum. Noktalama işaretleri ile aram çok iyi değildir bunun içinde olabildiğince dikkat etmeye çalışıyorum
Lütfen okurken eleştirmeyin yada eleştirileri bana yöneltiniz:)
Spoiler içerir.
Yer altından notlar;bende sanırım biraz kişisel izler bıraktı . Bazı yönlerini kendimle benzettim.
Yani şöyle olay anında bende kafamdan geçenleri dizginleyememden tutun mükemmel olduğuma kendimi inandırmaya ve ilginç kısmı çoğu zaman yalnız hissetmem falan cımbızla kendime benzettim. (Dürüstçe bunları düşündüm tabi karakterle aramda uçurtmalar kadar fark var .) kitap cidden kednini eleştiren, ama aynı takdirde asla ödün vermeyen, aslında yaşadığı şeylerden pişman olan; bir nevi yalnızlığın getirdiği psikolojik zorluklardan meydana gelen şöyle de açabilirim : yalnızlığın bünyeye bıraktığı, çevremde kimse yok ve ben, benimle baş başa yım ve kendimle farkına varmadan sohpet ve olay örgüsü yaratma dürtüsü den kaynaklanan, herşey zihnimde kontrol altında zannedip, gerçek hayatta uygulama aşamasında zorluklar çekmekten ileri geliyor.
Lizaya çok üzüldüğümü belirtmek isterim.
Cici kız kendinde derin yaralar bırakan, tutumsuz bir adama denk gelmesi talihsiz kızcağız. Neyse spoiler ve kendi düşüncelerime oluşan bu incelemeyi yazmak istedim.kitabı okumanızı tavsiye ederim kendinize dair bir kaç şey yakalaya bilirsiniz.
Balzac’ı ilk keşfettiğim o an!
Balzac’ı ilk okuduğum da kendime şunu dedim bütün kitaplarını alacağım ve öyle de oldu. Goriot Baba’nın yeri ayrı ama bu kitapta ondan aşağı kalır yanı yok. Özellikle felsefi ve psikolojik yönlere aşırı tutkunuz varsa tam size göre. Bana öyle geliyor ki Dostoyevski Kumarbaz kitabını Balzac’ın bu kitabını okuduktan sonra yazmaya karar verdi. Dostoyevski’nin de büyük bir Balzac hayranı olduğunu unutmayalım.
140 syf.
·
Puan vermedi
Kitap kısa ama konu derin ve gerçekten Dostoyevski nin büyük eserlerinin ana teması gibi okumaya değer."İnsan olmak yani gerçek kendi vücuduna sahip, kanlı canlı bir insan olmak dahi bize güç geliyor;bundan utanıyor, ayıp sayıyor,bildik,genel anlamda insan olmaya çabalıyoruz hep."
Biz bugün "canlı"nın nerede yaşadığını, neden ibaret olduğunu, adını sanını bile bilmiyoruz. Bizi tek başımıza bırakın, elimizden kitapları alın o saat şaşkına döner, ne yana gideceğimizi, kimden yana çıkacağımızı, kimi sevip, kimden nefret edeceğimizi bilemeyiz. İnsan olmak, yani gerçek, kendi vücuduna sahip, kanlı canlı bir insan olmak dahi bize güç geliyor; bundan utanıyor, ayıp sayıyor, bildik, genel anlamda insan olmaya çabalıyoruz hep. Aslında biz ölü doğmuş yaratıklarız; zaten çoktandır canlı olmayan babalardan dünyaya geliyoruz ve bundan da gittikçe daha çok hoşlanıyoruz.
·
Puan vermedi
Yazarımızın da belirttiği gibi her insan yeraltında olabilir, günlük yaşantımızda böyle insanlara sıklıkla denk geliyor olabiliriz ve dahası hepimizin yeraltından kalma yanları da muhakkak vardır. Anlamsız ve her şeyin kurgu olduğu bu yalan dünyada kendimize tutunacak maddi ve manevi amaçlar arayıp durmakla geçer gider ömrümüz. Amaçlar bulana ne mutlu fakat genelde bir şekilde biter onlar da... Hiçbir şey sonsuza kadar kalmaz elinde sonunda berbat ederiz insanoğlu olarak.
Seni sevmiyor. Sevseydi sen kitap okurken sırtını çevirip uyumazdı.
Bitti.
Sanki kitap değil de hayat bitmiş,
Çevirdiklerim sayfa değil de hayatın günleriymiş gibi...
Gitti.
Giderken beni bıraktı geride. En son Martin'in ardından böyle bakakalmıştım. Oysa ne diyordu rahmetli Erdal Tosun, "Vedalaşmak asıl kalana değil, gidene koyar." Öyle olmadı işte. En çok bana koydu bu gidişler. Varlıklarından
98 syf.
9/10 puan verdi
Dağılma... Karamsarlık, açlık, yalnızlık üzerine yazılmış sağlam bir eser. Yalnız, aç ve pesimist bir adamın birkaç gününü anlatıyor bu eser. Tarz olarak yeraltı edebiyatı tadı veren, pesimizmin doruklarına çıkaran, kâh sinirlendiren kâh güldüren bir eser olmuş.
Boyle bir atmosferde bile gulumsetecek şeyler bulabilirsiniz kitapta ki bu çok kıymetli bir şey bence. Kitabı okurken üzerimize kara bulutlar çekiliyor; karakterin derin bir yalnızlığı var, yiyecek ekmek bile bulamıyor, uyku uyuyamıyor, kabuslar görüyor, dört duvar arasında zihni ile, karanlık ile savaş veriyor ama tüm bunlara ek olarak müthiş bir mizahı var karakterin ve kitabın. Hiç olmadık yerlerde sizi güldürmeyi basarabiliyor. Yalnızlıktan kafayı yiyen karakter kendi kendine konuşuyor, dört duvara kahkahalar atıyor, geceleri sayikliyor ve ruh hâli gitgide çok daha kötü bir hâl alıyor.
Kitabı okurken müthiş keyif aldım, keyif aldım derken karamsarlığa, yalnızlığa suruklendim. Karakter gibi ben de yapayalnız kaldım, onunla birlikte küfürler savurdum, ağladım, sinirlendim ve güldüm.
Kısacası bana müthiş bir deneyim yaşattı bu kitap. Dostoyevski tarzında müthiş bir eser olmuş desem abartmış olmam sanırım. Güzel eserlerin çok nadir çıktığı şu dönemlerde böyle kitapları okumak ilaç gibi geliyor.
Daha önce yazarın şiir kitabını da okumuştum, o da fena değildi ama romanı çok daha profesyonel olmuş.
Herkese tavsiyedir, iyi okumalar.
Yeraltından Notlar-İnceleme
Yeraltından Notlar aslında Dostoyevski'nin sürgünden dönüşünde yazdığı ikinci kitabıdır, ilki ise Ölüler Evinden Anılar. İlk kitabında mahkumiyet yıllarını anlatmış. Ben ilk bu kitabını okudum, en yakın zamanda diğerini de okuyacağım. Öncelikle şunu söylemeliyim ki, yazarın buradaki ruh halini, neden kitabı böyle yazdığını anlamak için biraz
bu dünyada bunca saflık, iyi niyet ancak budala olmayı gerektirir. Prens olaylara hep pozitif bakıyor, kimsenin arka yüzüne ve ne yaptığına bakmadan dinliyor. Dünyayı cennet, insanları melek yapma derdinde. Oysa ne dünya cennet ne insanlar melek… Prens bu dünyada mutluluğu yakalamaya çalışıyor. Bir çocukta, bir ağaçta, bir otta bulmaya çalışıyor
Nedendir bilmem bilinçaltıma Dostoyevksi okuması çok zor bir yazar diye kazınmış ve ne zaman bir kitabını görsem, okumaya niyetlensem okumak zor ve boğucu olacakmış gibi geliyor. Ama şimdi okuduğum Dostoyevksi kitaplarını düşününce öyle bir etkide yaşamadım. Yazardan okuduğum 5 kitap oldu, normaldir ki bir noktada sıkıldığım da oldu ama Dostoyevksi'yi zor bir yazar diye etiketleyecek bir deneyimim de olmadı. Yazarla ilgili yapılan genel yorumlardan, fikirlerden etkilenerek bilinçaltıma işlenmiş ama düşünün, aslında öyle değil.
Dostoyevksi'nin aslında çok sürükleyici bir yazar olduğunun en büyük kanıtı bu kitap.
Evet bin sayfa ama o sayfalar dizi izler gibi akıyor. Sizi karakterlerin peşinden sürüklüyor.
Dostoyevksi meşhur psikolojik tahlillerin yapıyor yine, inanç tartışmalarına da giriyor. Kitabın isminden anlaşılacağı üzere baba-oğul ilişkileri, aile ilişkileri de başrolde.
O kadar çok şeye değiniyor ki bir kurguyu değil de gerçeği okuyormuş hissi veriyor.
Kalınlığı veya yazarı hatta Rus klasiği diye okumakta çekinenlerin çekinmesi gereken hiçbir şey yok. Kitabı öven, derinlemesine tahlilini yapanlar da okuyanlara bunu yapsa daha mantıklı olur. Okumayanlara derin derin anlatılan psikolojik yön, inanç/inançsızlık tartışması, toplumsal eleştiri vs. gibi şeyler okuyucu korkutmaktan başka bir şeye yaramıyor.
