Fazla aramak aradığımı bulmayı doğurmadı hiç. Tersine, aradığımın yerine bulduğumla yetinmek zorunda kaldım; arayışıma inat bulduğum, bulmak istediğimin hep en uzağıydı.
Sayfa 41
Modern insan kendisi dışında ne varsa onları düşünmek zorunda. Kendilik artık yasak bölgenin adı; yani üzerinde konuşulmayan. Kişi kendinden uzak düştüğünü fark etmemeli, kendini hatırlamamalı ve asla kendini özlememeli. Fark etmek, hatırlamak ve özlemek, hepsi de yasak bölgenin ihlali anlamına geliyor modern dünyada. Kafka'ya sorulur: "Niçin üzülüyorsun ki? "Hiçbir eksiğin yok!"
"Haklısın!" diye cevap verir, "Hiçbir eksiğim yok kendimden gayrı!"
Ben bilmez idim gizli ayân hep sen imişsin.
Yaşamı boyunca herkes 'birini' bulur ama 'birbirini' bulmak çok az insana nasip olur.
Hırs ve ihtiras güçlendikçe zaman ve mekana mutlaklık atfetmek kolaylaştığı için o mertebede her zavallı kendini 'tanrı' gibi hisseder.
Küf kokan bir yazı bu!
Kendime bırakılsam yazmayı istemediğim, ne var ki sırf bırakılmadığım için, kendi kendimle baş başa kalmak adına yazmak zorunda olduğum bir yazı.
Aptallar cehenneminde mutlu olmayı beceremediğim için mi kınanacağım?
Geç kalınmış bir yaşamın umudu ne denli geçmişe ve geleceğe uzanır? Geç kalmış, yani gecikmiş bir yaşamı en yakın gelecekte ve en uzak geçmişte yaşama umudu?
Başka bir nedenim yok insan olmayı başaramamaktan korktuğum için reddediyorum.
''Beyefendi! Siz tevazu gösterecek kadar büyük değilsiniz.''
Düşünelim bakalım, inanmak inanç sahibi olmak, vazgeçilmez ilkelere bağlanmak, hüsn-i cemali için kara sevdalara kapılmak, yola çıkmak, hatta yola çıkmak için yoldan çıkmayı göze almak değil midir?
Bugünü yani şimdiyi yani anı unutmak aslında ne acı verici şey değil mi?
Elde olmayan bir gelecek adına eldeki biricik şeyi terk etmek?
Sahip olduğumuz en kıymetli şey karşılığında yani zaman mukabil ne kadar değersiz meta varsa onları almaya çalışmak?