NTV: Ben söylemiyorum, dava dosyaları söylüyor...
Muhsin Yazıcıoğlu: Peki, Ruhi Kılıçkıran'ı biliyor musunuz? Yusuf İmamoğlu'nu biliyor musunuz? Dursun
Önkuzu'yu duydunuz mu? Ben de size bunu söylüyorum. Dursun Önkuzu bir öğrenciydi.
NTV: Öldürülen öğrencilere hiç girmiyorum. Sayıları o kadar çok ki?
Önkuzu hey! ... Önkuzu! ...
Önde gider Önkuzu...
Anası 'Dursun' demiş...
Durmaz... gider Önkuzu.
Niyazi Yıldırım Gençosmanoğlu
Adım YEŞİL.. Bu eser bir rüyadan derlenmiştir..
Bu bir yakın dönem romanıdır.
Adım, Yeşil.
Yıkık duvarı siper etmiştim kendime.
Dört taraftan kurşun yağıyordu üzerime
Ateşin ortasındaydım.
Kıstırılmıştım.
nereye gitmişti arkadaşlarım?
Nerde dava adamları?
Gençlerimiz fakültelere sokulmuyor, yurtlarından kovuluyor, dövülüyor, öldürülüyorlardı. Ben bağrından vurulan Süleyman Özmen'i, bu dağ gibi imanlı çocuğu, üniversite koridorlarında bir dal gibi devrilen İmamoğlu Yusuf'u, ciğerleri pompa ile parçalanıp binanın üst katından sokağa atılan Önkuzu Dursun'u, daha tırnakları sökülenleri, tabanlannın altı üç hilâl şeklinde yarılanları gördükçe perişan oluyordum. Bir gün dayanamayıp telefonu açtım. Dündar'a: “Ne oluyoruz kumandan. Bu çocuklara ben dayanamıyorum” dedim. Dündar iki kelime ile cevap verdi.
“Darülharp... Harpteyiz...” Sonra ses yok. Kendi kendime Darülfünun... Darülharp... Darülcünun... Üniversiteler harp sahası hâline geldi... Aman yarabbi!.. demiştim.
