Yalnızlık duygusuna ömrü boyunca bir kez yakalanmış birisinin bir daha kurtulmasının mümkün olmadığını biliyordu. İnsan yalnızlığa bir defa düşer, orada kalır.
Sayfa 135Kitabı okudu
Kendini anlatabilmek diye bir hurafe var, işimize geldiği için körü körüne inanıyoruz. Bu dünyada kim kime kendini anlatabilmiş ki?
Sayfa 165 - Profil Kitap, I.Baskı, Kasım 2018
Hayatın bir döneminde farkına varmadan kendi ayaklarımızla düştüğümüz ecel gibi bir yer var. Ne ileri gidebildiğimiz ne geri dönebildiğimiz bir yer orası; kocaman bir boşluktan ibaret. Yaşamak için de, ölmek için de geç kaldığımız yer. Zamanın hükmünü yitirdiği bir durağanlık. Birbirine çok benzeyen sokaklarda yön duygusunu yitirince yaşadığımız kaybolma hissi. Bomboş, sessiz, her yere uzak. Her yere, insanın kendi varlığına bile uzak. Bir rüyada konuşmak, bağırmak için ağzını açtığında sesinin çıkmaması hali. Adımların gitgide ağırlaştığı yer. Oraya gelince- savrulunca mı demeliyim?- neden sorusunun bir hükmü kalmıyor.
Sayfa 166 - Profil Kitap, I.Baskı, Kasım 2018
Her yere düşerken güneş ışıkları, tükendi gençliğim zifiri karanlık fırtınalarda.
"İki kişinin yan yana yürüdüğü yolda yokluk olmaz, yokluk tek kişilik bir marifettir."
Kendini anlatabilmek diye bir hurafe var, işimize geldiği için körü körüne inanıyoruz.
Bu dünya da kim kime kendini anlatabilmiş ki?
Tahammül edemedikleri asıl büyük kusur kendi ruhlarındaydı ama onlar kusuru bedenlerinde arıyorlardı.
Hiç bir şey o kadar basit değil. Biz zannediyoruz ki insan ölünce çürümeye başlar. Doğru değil. İnsan doğduğu andan itibaren çürümeye başlıyor. İnsanı çürüten ölüm değil hayattır. Başkasından değil kendimden biliyorum.
Sayfa 169 - Profil Kitap, I.Baskı, Kasım 2018
Sinirlerimin gerginliği uyanık durmama sebep oluyordu.
Sayfa 243 - Profil Kitap 1. Baskı 2018 KasımKitabı okudu
Hayatın bir döneminde Farkına varmadan kendi ayaklarımızla düştüğümüz ecel gibi bir yer var.Ne ileri gidebildiğimiz ne geri dönebildiğiniz bir yer orası; kocaman bir boşluktan ibaret. Yaşamak için de ölmek için de geç kaldığımız yer. Zamanın hükmünü yitirdi bir durağanlık. Birbirine çok benzeyen sokaklarda yön duygusunu yeterince yaşadığımız kaybolma hissi. Bomboş, sessiz, her yere uzak. Her yere, insanın kendi varlığına bile uzak. Bir rüyada konuşmak, bağırmak için ağzını açtığında sesinin çıkmaması hali. Adımların gitgide ağırlaştığı yer. Oraya gelince -savrulunca mı demeliyim?- neden sorusunun bir hükmü kalmıyor. Sen de sorma. Oradaydım.
Sayfa 165Kitabı okudu
İnsan kaybettiği bir şeyi ararken,defalarca bir yere bakıp orada olmadığını bile bile yine son bir umutla aynı yere bakar ya ...
Sayfa 199Kitabı okudu
Kan ve ırmak
İşte şimdi şairin dediği çıkacak
Çünkü bir el açılarak kavga çıkaracak
Daha sözün özsüz söylenmediği
günlerden geldim
Geldimse özümden çok severek seni
Kar taneleri bir hayal gibi düşerken zemine
Elimdeki kahvenin açıldı rengi
Nirengi noktası verildi duyguların
Şiirler doldurursa bir bend-i
Atlılar gelecek demişti şair
Geceyi ikiye bölerek
Kan akarmı yine bu sefer
Mürekkep olacak nehir
Bizde sözlerimiz gibi unutulacağız
Çünkü bir ürpertinin gerçekleşme vaktidir.
Kimsenin adı sonsuza dek yaşamaz
Ne forever on heart ne de bir başka söz
Tutunamayacaktır
önünde tutunulamayanın ...Akacaktır
kan ve ırmak
Mürekkep ve mazi
unutulan bu sefer unutmak olacak.