Liebmann, ilk kez bir yılını kaybettiğinde uğradığı o değişimi çok iyi anımsıyordu. Aşırı ancak sonuçsuz çalışma isteği o günlerde ağır ağır zayıflamış, can sıkıcı bir lakaytlığa dönüşmüştü; edebiyata ve sanata duyduğu ilgi ansızın zorla kesilmiş ve bu darbenin acımasızlığını bedeninde en derinden hissetmişti. Çalışma azmi gitgide sönmüş ve zihni verimsiz düşlerin hayal dünyasında yitip gitmişti; bu düşler merkezine daima Liebmann'ı oturtuyor ve güçsüzlüğünden dolayı yaşamında asla erişemediği binlerce biçim ve kazanımla gözünü boyuyordu. O da böylece ağır ağır çökmeye ve avarelik yapmaya başlamıştı. İkinci kez bir yıl daha kaybettiğinde neredeyse hiçbir şey hissetmemiş, ancak çökmeye başladığını ve bunun önüne geçemediğini sezmişti. Yirmi bir yaşında hala lise sıralarında oturuyor olmak, üstesinden gelemediği ve ona her şeyi unutturan tek acıydı.
Dokunulunca, değilince yok olan düşler gibiydi ondan başlayan ve sokağı kaplayan büyü.
Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
"...Ben seni düşünüyorum, seni
Hani tıpkı o ilk günlerdeki gibi
Kalbim diyorum, kalbim
Daha dün tezgahtan çıkmış bir su sayacı gibi.
Aşka anılar besliyor, düşler kadar
Bu yüzden diyorum ki, aşk eskidikçe aşktır
Sevgi eskidikçe sevgi..."
Sayfa 20Kitabı okudu
"Güç bende!" diyerek arkana yaslanıp düşler alemine dalacaksın...İçinde biriken tüm zehri havaya savuracaksın...
Kelimeler yetmeyince gözler devreye girer.