''kapı...
işte o kapıydı. mandalı yoktu yine. hiç bir zaman da olmamıştı. paslı bir çividen sarkan, kararmış ve çürümüş bir iple duvardaki bir başka çiviye bağlanmıştı. bu düğümü en son kim atmıştı? kaç yıl oluyordu?
kimliği belirsiz kurtlarca kemirilip delik deşik edilmişti kapı. ellerim hala yağmurluğumun ceplerinde. o ipi çözüp de kapıyı açacak gücü bir türlü bulamıyorum kendimde.
kapı hemen açılmadı. oysa, ben ipi çözer çözmez, yıllardır bir tutsaklıktan kurtulmak istiyormuş gibi sonuna dek açılacağını ve sınırsız bir cenneti bana sunacağını sanıyordum. yağmurdan şişmiş olacaktı. önce ayağımın ucuyla dokundum, sonra da elimle iteledim. isteksizce açıldı ve kararsız bir devinimden sonra yaptığını beğenmeyerek gerisin geri geldi. ayağım, önüne geçilmez bir set gibi dikildi bu kez. istenmeyen biri gelmiş de, kapı yüzüne kapanıyor gibiydi."
Can
Bir suçlu gibi Sur'un sokaklarında gezinip dolaştım. Duvarları delik deşik, tavanları çökmüş, kapıları devrilmiş evlerin arasında yürürken serçelerin kurşunların duvarlarda açtığı deliklere yuva yaptığını gördüm. Durup uzakta, çok uzakta duran masmavi gökyüzüne, uçuşan bembeyaz bulutlara baktım. Duvardaki kurşun deliklerini yuva yapan kuşlar içimi umutla doldurdu.
